Egipska misja

Widzę, że Allen spodobał się nurt uszczęśliwiania na siłę. Mnie osobiście on drażni. Oczywiście, że Kleo należało zabrać od buca-jej ojca w trybie pilnym, tylko, że - no właśnie - teraz?! Bo książęcy dziadek przypomniał sobie, że ma wnuczkę w wieku akurat do zamęścia? Ach, nie, przepraszam - ona i jej ojciec szpiegują dla Francuzów. Czy może być większa ujma na honorze napuszonego arystokraty niż posądzenie kogoś z rodziny o zdradę? Dlatego kobietę należy zabrać, przeflancować do Anglii i każdym sposobem zrobić z niej doskonale wytresowaną lady. Zaczynając od zmiany imienia na bardziej cywilizowane. W razie oporu - narzucić worek na łeb, złamać i tresować tym bardziej. Ale wiecie... Chociaż "Egipska misja" stanowi lekturę wdzięczną i w sumie przyjemną - z uczuciem przykrości czytałam jak mężczyźni - kimkolwiek byli - przerzucali się Bogu ducha winną kobietą niczym workiem kartofli. Oczywiście to wszystko dla jej dobra. Lecz przede wszystkim - dla profitów własnych. Wiem, takie wówczas były czasy i obyczaje, ale za każdym razem zostawia gorzki posmak. Oczywiście to miłe, że pani Valsac trafiła na swoją drugą połówkę jabłka i bratnią duszę. Człowieka, który ją szanuje i autentycznie ceni za to, jaka a nie kim jest. Nie poprawia i nie zmienia na własne wyobrażenie. Lecz gdzieś po drodze, w trakcie lektury, przemknęła mi myśl niesforna i nieuczesana - że, cholera - nawet taki głupawy romans uświadamia skalę i determinację działań sufrażystek, by teraz, taka ja, publicznie, mogła ...