Ewakuacja

Inwazja obcych. Od czasów Wellsa opisana i sfilmowana na tysiące sposobów. Trudno więc oczekiwać świeżego spojrzenia, zwłaszcza w książce, która z założenia reprezentuje militarną odmianę SF. Pierwszy tom, "Pobór" kończył się starciem jednostki głównego bohatera z olbrzymimi obcymi i ich maszynami terraformującymi (w zasadzie powinienem je nazywać odterraformującymi). Jak to zwykle bywa w powieściach o inwazjach, ludzkość sromotnie przegrywa na początku, by tuż przed dostaniem ostatecznego łupnia odnieść niespodziewany i boleśnie drogo okupiony triumf. W przypadku Marko Kloosa mamy do czynienia z historią rozpisaną na kilka książek, przez co tom drugi tom znajduje się fabularnie w tej części konfliktu, w której kosmici bezproblemowo spuszczają łomot naszym biednym chłopcom. O, przepraszam! Tendencyjnie pominąłem fakt, że obcy są zapewne jednoznacznymi zwolennikami równouprawnienia i emancypacji, gdyż bezproblemowo spuszczają łomot również naszym biednym dziewczynkom. Bronimy się ze wszystkich sił, liczba ziemskich kolonii dramatycznie spada, obcy są już tylko o 30 lat świetlnych od Ziemi i wszystkie te wydarzenia sugerują, że najwyższy już czas na jutrzenkę nadziei, chociaż tytuł tego tomu, "Ewakuacja", zdaje się początkowo temu przeczyć. I rzeczywiście, oczekiwana przeze mnie jutrzenka nadeszła. Szkoda tylko, że w sposób karykaturalny, gdyż rozwiązanie nierozwiązywalnego problemu niezniszczalnych okrętów obcych wymyśliła w pięć dni jedna pani astrofizyk (wszyscy ziemscy nobl...

Czytając pierwszy tom tego cyklu, nie można się spodziewać, jakie będzie zakończenie. Ot, daleka przyszłość, Ziemia pękająca w szwach, sojusz rosyjsko-chiński i walki o dominacje nad kolejnymi terenami. Bo mieć to być. Ludzkość osiągnęła etap, z którego praktycznie nie ma wyjścia. Dopiero eksploracja kosmosu, przyniosła wytchnienie. Planety nadające się do życia i loteria, która stanowiła o tym, kto wyrwie się z nieznośnej ciasnoty. I bohater, który, po zaciągnięciu się do marynarki, staje przed czymś, przed czym ludzkość praktycznie nie może się obronić.

Dwudziestopięcio metrowi Obcy o wadze kilku tysięcy ton, którzy traktują ludzi, jak my mrówki. Terraformują planety, które zostały zajęte przez człowieka i praktycznie nic nie jest w stanie ich powstrzymać. Jedynie broń atomowa potrafi ich zniszczyć, problem jednak w tym, że wtedy planeta również nie nadaje się do niczego.

Jakby tego było mało, ludzie wcale się nie jednoczą, a walki z Dryblasami, to tylko-można by rzec nic nie znaczący szczegół. Wojna wisi na włosku, a obca rasa nadciąga coraz bliżej w stronę Ziemi. Czy ta sytuacja sprawi, że człowiek przestanie walczyć między sobą i stanie ramię w ramię do walki z najeźdźcą? Przekonajcie się sami.

Czekam z niecierpliwością na kolejny tom. Nie jestem fanem militarnej fantastyki, jednak ten cykl sprawił, że zapomniałem o bożym świecie i za to mu chwała. Polecam, zachęcam do lektury.