W ogniu walki

Najkrócej rzecz ujmując: im dalej tym gorzej. Kolejne tomy cyklu Marko Kloosa tracą systematycznie atrakcyjność i stają się lekturą coraz bardziej nużącą. Podlegają też typowej dla wszelakiej twórczości SF ewolucji, w trakcie której gigantyczni i początkowo niezwyciężeni obcy błyskawicznie stają się coraz bardziej podatni na ziemską broń i giną tysiącami. Równocześnie ich początkowo niezniszczalne statki pękają jak skorupki jajek po uderzeniami dzielnej ludzkiej floty wyposażonej w najnowsze osiągnięcia techniki powstałe w zaiste fantastycznym tempie w trakcie wyniszczającej wojny.

Piąty tom jest opisem kontrataku ludzi, próbujących nie tyle odbić Marsa z kończyn rasy (?) Dryblasów, co pognębić ich i ocalić pozostałości tamtejszej ludzkiej społeczności. Kolejne opisy potyczek z obcymi nieuchronnie nasuwają podejrzenie, że są oni albo rasą idiotów, którzy ukradli komuś technologie umożliwiające budowanie statków kosmicznych, albo specyficznym rodzajem hodowanych i bezmózgich sług wypełniających statki wysłane przez kogoś innego w celu przygotowania zdobytych planet dla właściwych zdobywców. Wnioski te nasuwają się same, gdy tylko przyjrzymy się bliżej taktyce walki obcych. A właściwie nie przyjrzymy, bo nie ma czemu. Jedyną taktyką obcych jest bieg w kierunku luf, wyrzutni i pojazdów opancerzonych wśród gradu kul i rakiet przerabiających ich na wielkowymiarowe mielonki. Czasem zastawiają oni nieskomplikowane pułapki chowając się pod ziemią, ale taki poziom złożonośc...