Opinia na temat książki Fragmenty. Wiersze, zapiski intymne, listy

 Pod względem struktury publikacja dużego formatu składająca się z zapisków, wierszy,listów Marilyn ujętych w kilka grup, zawsze opatrzonych kilkoma słowami od wydawcy. To co uważam, że bardzo istotne w tej pozycji to zamieszczenie zdjęć oryginalnych kartek z notatników, papeterii po lewej stronie książki, natomiast wersje, oczywiście po angielsku i w polskim tłumaczeniu, po drugiej. Także otwierając gdziekolwiek książkę mamy ten sam tekst przedstawiony w różnym wariancie i możemy przeczytać bezpośrednio zapis stworzony ręką Monroe, choć czasem mniej czytelny.
 Na szczęście nie ma przeładowania zdjęciami, bo wtedy prawdopodobnie odbyłoby się to kosztem treści, a tak mamy jakieś 20 fotografii, gdzie na większości aktorka znajduje się z nieodłącznym atrybutem, czyli książką, scenariuszem czy czasopismem. 
 
 M.M.stworzono wizerunek głupiej blondynki. Jako aktorka wchodziła raz po raz w rolę bezmyślnej, głupiutkiej osóbki, która można wykorzystać i porzucić. To jak grała bynajmniej mnie aż tak nie zafascynowało, jednak ona jako osoba, która stała się fenomenem własnej kreacji, tworem iluzji, jak najbardziej. 
 Przez publiczność odbierana jako przykład kobiety uwielbianej przez mężczyzn, mającej wszystko, zmanierowanej kobietki wychodzącej poza ramy okresu, w którym żyła. Iluzja, którą posługiwała się na zewnątrz będąc na scenie, zabijała prawdziwą, wrażliwą Normę.
 Nadwrażliwa osobowość, brak prawdziwie wspierającej, przyjaznej osoby u boku, jaki i porzucenia przez bliskie osoby od dzieciństwa począwszy stwarzało idealne możliwości do rozchwiania emocjonalnego. Zresztą jak ktoś, komu nie dane w spokoju przeżyć stratę w postaci poronienia może dojść do siebie? Wszystko jest kontrolowane przez agentów i prasę. Oto osoba, która żyje na użytek publiczny, odziera się ją dosłownie ze wszystkiego i jeszcze potrafi zarzucić, że jest mało autentyczna, że gra nie tylko na scenie, ale i w życiu.
 
 Dla tych, którzy chcą lepiej poznać osobowość aktorki, bo treść osobistych zapisków odkrywa naturę człowieka w sposób ekshibicjonistyczny. Przy okazji nasuwają się przemyślenia czy sami chcielibyśmy, by ktoś przeczytał, gdy już nas nie będzie nasze notatki, które gdzieś tam utrwalamy pod wpływem chwili.
 Uważam, że ten, swego rodzaju album, będzie dobrym ukoronowaniem dla naszej wiedzy po przeczytanych wcześniej książkach o M.M. Można sobie zaaplikować jako deser kończący obiad z kilku dań. Pozwólmy by sama Norma Jeane Mortenson przemówiła do nas.