Gałęziste

To moja kolejna pozycja Pana Urbanowicza. " Inkub" mnie zaintrygował i postanowiłam zmierzyć się z kolejną książką autora. Nie przepadam za horrorami ale dałam radę. Książka jest mroczna, przygnębiająca i przytłaczająca. Atmosfera duszna i oblepiająca. Trudno powiedzieć, żebym się jakoś specjalnie bała ale w nocy do lasu to pewnie długo jeszcze nie wejdę. I ogromny plus za zupełnie nieprzewidywalne, zaskakujące i szokujące zakończenie. Chciałabym wierzyć, że w rzeczywistości tacy fanatycy nie istnieją ale sytuacja na wschodzie pokazuje, że szaleńców niestety nie brakuje.

Nawet interesujące czytadło, ale szczerze? Spodziewałam się, że będzie odrobinę lepsza. Pierwsza połowa "Gałęziste" ma słabe momenty. Na szczęście potem jest dużo lepiej.

Akcja rozwija się baaardzo powoli. Mocnym punktem są krajoznawcze walory książki. Mam ochotę odwiedzić Suwalszczyznę i opisane tam miejsca. Jako horror, raczej słabo. Nie wywołuje wielkiego strachu. Momentami zbyt przegadana. Dotrwałam do końca, bo lubię słowiańskie klimaty. Na szczęście od połowy robi się ciekawiej.
PS Dodam, że czytałam powieść z pierwszego wydania NOVA RES.

Morał z książki – Wielkanoc lepiej spędzać z rodziną...
Tomek i jego dziewczyna Karolina wybierają się w Wielkanoc na Suwalszczyznę. Jeszcze nie wiedzą, że czeka na nich wiele mrocznych wydarzeń. Czy uda im się wyjść z nich cało?
Zaczęłam z „Gałęziste” z przeczuciem, że sięgam po coś genialnego. Więc byłam wielce zdziwiona, że po parunastu stronach... utknęłam. Musiałam spojrzeć jeszcze raz na okładkę, by mieć pewność, że nie pomyliłam książek. U Urbanowicza wieje nudą? Ciężko było mi w to uwierzyć, ale że nie poddaję się tak łatwo – czytałam dalej. Jeszcze przez jakiś czas akcja ciągnęła się jak flaki z olejem, zwłaszcza w momentach, gdy opisywane były kolejne punkty turystyczne. Potem okazało się, że był to celowy zabieg, ale nie zmienia to faktu, że było nudno. Właśnie, było - aż w pewnym momencie zaczęło się coś dziać. A wtedy już działo się na całego! Po taką książkę właśnie sięgnęłam.
Działo się aż do zakończenia, gdzie akcja ponownie na chwilę zwolniła. Ale to była tylko cisza przed burzą. To zakończenie – jedno. Wielkie. Wow! Dla niego mogłam wybaczyć cały ten przydługi wstęp. No po prostu WOW!
Pod wrażeniem można być też tego, jak wszystko się ze sobą łączy. Nic nie dzieje się w tej książce bez przyczyny. Dosłownie wszystko, nawet początkowo nic nieznaczące szczegóły zostały przemyślane przez autora. Ale tu pojawia się też minus – czasem jest za bardzo obmyślone. Opisy miejsc turystycznych specjalnie zostały napisane przez autora jak notki n...

Śmiało mogę napisać, że ta książka to moje odkrycie obecnego miesiąca! Świetnie napisana historia, która trzyma w napięciu do samego końca. Nie da się przejść obok niej obojętnie.

Tomek i Karolina udają się na wycieczkę. W wyniku małego nieporozumienia znajdują pokój w niewielkiej wsi, Białodębach. Zwyczajny wypad na Wielkanoc zamieni się w pełną przygód wyprawę do wnętrza samych siebie. Karolina zaczyna miewać dziwne sny, zaś Tomka na złą drogę próbuje sprowadzić Natalia, ich gospodyni. Wioskę otacza tajemniczy, gęsty las. Co kryje w swoich progach? Czy parze głównych bohaterów uda się wyjść z tego niebezpieczeństwa cało? Czy dobrze wybiorą osoby, którym mogą w pełni zaufać?

Od samego początku lektury czytelnik jest rzucony w wir wydarzeń. Historia, która z pozoru wydaje się być pełną zwyczajnych scen, stopniowo przeobraża się w obraz pełen grozy i stworów. Szczerze mówiąc, wcześniej nie miałam okazji czytać nic tego autora, a więc nie miałam wygórowanych wymagań względem “Gałęzistych”. Jednak to co otrzymałam… Nie da się tego ująć inaczej niż mistrzostwo! Nie polecam czytać tej powieści na przykład rano w drodze do pracy, tak około piątej, kiedy jeszcze jest ciemno, a w pobliżu znajduje się gęsty las czy też krzaki, które dodatkowo wprawia w ruch wiatr. Ja tak któregoś dnia zrobiłam i po plecach nie raz i nie dwa przeszedł mi spory dreszcz. Czy powieść ta ma jakieś wady? Mnie odrobinę (ale tylko!) rozczarowało samo zakończenie. Nie piszę, że było on...

Nie czytam horrorów ani powieści grozy bo nie lubię się bać, stąd nie do końca zrozumiałe są dla mnie powody sięgnięcia akurat po ten gatunek powieści. 😁

Początki owej lektury trochę mi się dłużyły, ale tylko na początku bo później wpadłam już w czytelniczy trans i ciężkawo mi było z niego wyjść.

Urbanowicz rewelacyjnie, aczkolwiek bardzo powoli buduje napięcie i klimat niepokoju, sposób narracji również nie budzi moich zastrzeżeń (z małymi wyjątkami), nie przeszkadzały mi nawet długie opisy dające czasem wrażenie "przegadanych". Wplecione w opowieść dawne wierzenia słowiańskie w niektórych momentach wywołały u mnie gęsią skórkę, a samo zakończenie dosłownie wbiło mnie w fotel i rozwaliło na łopatki.

Przyznaję, że nie spodziewałam się wiele po tej pozycji - rzadko czytam debiuty - jednak tutaj nie mam poczucia, że był to stracony czas, wręcz przeciwnie: książka nie dała się odłożyć choćby na chwilę i z każdą kolejną stroną tylko wzmagała moją ciekawość.
Całkiem nieźle, jak na debiutancką powieść...

A swoją drogą .... byłby z tego naprawdę świetny film. Wątki z wchodzeniem do lasu i krążeniem w kółko bez możliwości wyjścia, brzmiały jak rodem wycięte z filmu "Blair Witch Project", który oglądałam lata temu, choć przy filmie "Gałęziste", gdyby takowy powstał, miałabym zdecydowanie większe ciary.... 😱

Jestem chyba bardzo wymagającym czytelnikiem, bo zawiodłam się na tej książce. Jest to książka z tych, które wylewają się razem z wodą z pralki, wychodzi wraz z jedzeniem z lodówki. Stwierdziłam, że przecież muszę ją mieć. Same pochwały, to musi być rewelacyjna.

Dla mnie jednak nie jest. Muszę przyznać, że nie zaczytuję się w powieściach grozy, choć horrory uwielbiam...oglądać. Za to zaczytuję się w książkach o tematyce słowiańskiej.

Tutaj ze słowiańskością jest dla mnie kiepsko. Owszem mamy las, jest Leszy, topielica, wisielec. Ale to dla mnie za mało. Oczekiwałam więcej demonów. Zdecydowanie!

Pomysł był świetny, ale dla mnie brakuje tego czegoś czym by mnie autor książki kupił. Bohaterzy wręcz mdli, nudni. Ani trochę się z nimi nie polubiłam. Irytowali mnie okropnie. Cieszę się, że postacie drugoplanowe były tak rewelacyjne, bo inaczej rzuciłabym tą książką w największą otchłań! Na szczęście końcówka książki była fenomenalna, bo bardzo zaciekawiła mnie historia Jaćwingów i tym ta cała książka się broni. Finał książki i to co się wydarzyło było bardzo przewidywalne.

Niewątpliwie zaletą tego wznowienia są TE ilustracje. Są genialne i patrząc się na nie przechodzą ciarki. Jednak jak to napisałam w social mediach: "Myślałam, że będzie to książka związana ze słowiańskością (jest tyciulkę), że będzie bardzo ciekawie i okropnie strasznie. (...) Tak! myślałam, że będzie okropnie strasznie, że się za przeproszeniem posram ze ...

A tyle razy sobie powtarzam, nie ufaj recenzjom. Nie, musiałam się połaszczyć. Od razu mówie, że nie dobrnęłam do końca, utknęłam gdzieś na półmetku, zła, że straciłam tyle czasu na ten bestseller. Ale po kolei.
Nazwisko autora przewijało mi się tu i ówdzie, głownie w kontekście literatury grozy. Pomyślałam, czemu nie. Pogrzebałam troszkę w temacie i znalazłam świetne recenzje 'Inkuba', ale " Gałęzistych" są jeszcze lepsze. Świetnie, Zaczeło się niewinnie i klasycznie. Para studentów wyjeżdża na kilka dni na Suwalszczyznę, aby odetchnąć od miasta i przy okazji podreperować sypiący się związek. Podróż upływa mozolnie, tak, jak lektura tej książki. Dawno nie czytałam tak drewnianych, sztucznych dialogów. Opisy jakby żywcem wyjęte z wypracowania gimnazjalisty, a atmosfera grozy budzi raczej niesmak. Nie rozumiem, jakim cudem ta książka ma tak dobre recenzje. Po prostu nie rozumiem, ale w końcu nie ma przepisu, że trzeba wszystko rozumieć. Na ' Inkuba " nie dam się już nabrać. mniej

Tomasz wraz z Karoliną próbują ratować swój związek za pośrednictwem wyjazdu. Gdy myślą o odpoczynku otrzymują w zamian kłopoty. Kwatera w której mieli mieszkać częściowo jest nieczynna, zostają przekierowani na zastępstwo do Białodębów. Mroczny las, znikoma wiedza o tym miejscu i dwójką ludzi z różnymi poglądami...
___
Książka która jakiś czas temu huczała na Instagramie. 
Może dlatego steptycznie podeszłam do tematu, więcej przereklamowane itp.
Jakie jest naprawdę Gałęziste? 
To powieść mająca sama w sobie życie, bohaterowie są niesamowicie różnorodni, myślę że nawet gdyby usnąć wątek dreszczowca również pokochała bym tą pozycję za samą Kamilę i Tomka.
Dodatek lasu, demonów... Cudo ❤️
Zaskakuję i straszy  w mocnych akcentach, o zakończeniu dalej myślę 🙈
Niesamowicie doszlifowania powieść.
Grzeje miejsce w topce roku!
___

Dawno nie czytałam tak dobrej i wciągającej książki.
Mroczny klimat, prawdziwe miejsca które możemy zwiedzić na Suwalszczyźnie, nadprzyrodzone byty i las... Las, który podejmuje decyzje i wciąga - w przenośni i dosłownie.
Słyszałam dużo pozytywnych opinii na temat tej książki - nie było innej opcji, musiałam po nią sięgnąć. To lektura z tych, które nie chcą Ci wyjść z głowy. Lektura, której nie chcesz odkładać - chcesz ją chłonąć aż do ostatniej strony. Mrożąca krew w żyłach i sprawiająca, że niejednokrotnie włos się jeży. Nieprzewidywalna, mroczna, pełna zwrotów akcji, wciągająca na długie godziny.
Z pewnością sięgnę po inne tytuły Pana Artura, gdyż tą książką jestem totalnie zachwycona!

Niezwykle klimatyczna, fascynująca i budząca grozę powieść, która skłania czytelnika do rozważań na temat wiary, pogaństwa, zdroworozsądkowego podejścia oraz zjawisk nadprzyrodzonych. Zmusza do zastanowienia, czy aby faktycznie czucie i wiara są silniejsze niż mędrca szkiełko i oko. Pełna żywych, ekspresyjnych opisów otaczającej natury, a także odniesień do mitów i legend związanych z regionem suwalskim, uwodzi nieco baśniowym, zagadkowym i mrocznym klimatem. Zdecydowanie polecam!