Głód bogów

Przyzwoite czytadło fantasy cierpiące nieco na przypadłości typowe dla drugich tomów trylogii, kiedy to autorki i autorzy nie bardzo wiedzą co mają począć z akcją zawiązaną obiecująco w pierwszym tomie i postaciami, którym ginąć jeszcze nie wypada a znaleźć rozwiązania swoich problemów tym bardziej. John Gwynne wybiera dość typowe rozwiązania tych problemów przydzielając bohaterkom i bohaterom, obleczonym szczelnie w fabularne zbroje, zadania poboczne nieuchronnie wymagające przewędrowania dużych obszarów map, skwapliwie dołączonych przez wydawcę na wyklejkach okładki. Nagłe zakończenie tego tomui sugeruje, że autor przestraszył się rozmiarów powieści albo dogoniły go terminy, gdyż końcowa konwergencja została przez niego zbyta kilkunastoma stronicami tekstu, podczas gdy niekonieczne wątki poboczne i potykacze fabularne gęsto wypełniały wcześniejsze 700 stron. Szczęśliwie akcja była wartka, trup ścielił się gęsto a historia matki, która nie cofała się przed niczym, by odzyskać porwanego syna, dalej potrafiła wywołać emocjonalne reakcje nawet u tak zblazowanych, wieloletnich czytelników książek fantasy jak ja. Pozostałe wątki nie miały tej siły oddziaływania, ale całość obroniła się na tyle dzielnie, że na pewno dokończę czytanie tej trylogii.

Cześć, Młodzi Wojownicy i Czarodziejki! Jeśli myślicie, że po „Cieniu bogów” nic Was już nie zaskoczy, przygotujcie się na prawdziwą jazdę bez trzymanki! „Głód bogów” to drugi tom epickiej serii „Saga o Krwiozaprzysiężonych” na sterydach i z jeszcze większą dawką akcji. Bogowie powrócili. I są głodni… władzy, zemsty i wojny. Co dostajesz w pakiecie?

Nordycki klimat, epickie bitwy, mroczne rytuały, smoki (tak, prawdziwe smoki) oraz silne, nieoczywiste postacie. Wojna rozdziera świat: jedni pragną przywrócić dawny porządek, inni dążą do chaosu. Kto okaże się lojalny, a kto zdradzi? Kto przetrwa, a kto zginie w imię bogów? Gwynne to mistrz brutalnego, emocjonalnego fantasy. Jeśli lubisz „Wikingów”, „Grę o Tron” i mitologię nordycką – ta książka jest dla Ciebie.

Pamiętacie Orkę, Vargę i Elvarę? Myśleliście, że ich losy były skomplikowane? To dopiero początek! W „Głodzie bogów” ich ścieżki jeszcze bardziej się plączą, a stawka jest wyższa niż kiedykolwiek. Bogowie nie śpią, a ich mroczne plany zaczynają się urzeczywistniać.

Zastanawiacie się, co sprawia, że ta książka jest tak wyjątkowa? Zapomnijcie o nudnych opisach przyrody! Tutaj co chwilę coś się dzieje i to było super w pierwszym tomie. Ciesze się że to pozostalo w drugim tomie.. Przed wami krwawe bitwy i epickie, pościgi trzymające w napięciu, a zwroty akcji potrafią wywrócić wszystko do góry nogami. Bohaterowie, których pokochacie (lub znienawidzicie), są niez...

TW: brutalność

Powstają martwi bogowie. Lik-Rifa – mityczna smocza bogini, której cień wywołuje dreszcz, a ryk zapowiada koniec świata – wydostała się z więzienia i ma tylko jeden cel: zanurzyć go we krwi.

"Głód bogów" to epicka kontynuacja sagi fantasy osadzonej w mroźnym świecie inspirowanym nordycką mitologią. Akcja powieści rozgrywa się już od pierwszych stron i budzi grozę w czytelniku na samą myśl starcia się bohaterów z krwawą boginią. John Gwynne zafundował niesamowicie emocjonującą historię, która w niektórych momentach potrafiła mocno chwycić za serce... Ale od początku.

Najważniejszym filarem są bohaterowie - w drugim tomie jest nieco więcej perspektyw, ale nadal Orka i Varg wygrywają w zdobywaniu mojej sympatii. Obydwoje są wojownikami, choć na różnym etapie siły i doświadczenia, którzy oddani są swej rodzinie i misji. Ich działania, choć momentami brutalne, okraszone są chęcią wolności, pozbycia się wroga i odzyskaniu ukojenia - lub ofiarowanie go komuś dla nich ważnego. Tę dwójkę mogłabym czytać bez końca, bo także otaczający ich bohaterowie drugoplanowi są naprawdę ciekawymi postaciami i dodają całej historii solidnej dawki "rodziny" walczącej aż po kres swoich dni. Jeżeli chodzi o pozostałych bohaterów, to mimo wszystko również byli interesujący, ale nie przykuli mojej uwagi na dłużej. Jak już, to tylko szczurzy potomek, ale to ze względu na otaczających go bohaterów.

Trzeba również zwrócić uwagę na nie...

Bogowie powstają... czy odważysz się z nimi spotkać?

"Głód bogów" to drugi tom Sagi o Krwiozaprzysiężonych, która urzekła mnie od pierwszych stron i mój zachwyt trwał nieprzetrwanie do końca i tej części! Nie mogłam się doczekać kolejnego spotkania z Orką, Vargiem, Elvarą oraz ich drużynami! Każda z wojband ma w tej części tak interesującą historię, że nie sposób wybrać ulubioną! Autor w tej powieści zaprezentował nam dwie dodatkowe perspektywy, które może nie porwały mnie aż tak jak główna trójka postaci, ale również miały swoje mocne fragmenty!

Jeśli spodobał się Wam tom pierwszy, to tym również będziecie zachwyceni! Dalej mamy tu przegenialny klimat wyjątkowego wiking fantasy, brutalne i świetnie opisane walki, potwory, podróże, intrygi, dążenie do władzy oraz, co najlepsze!, do zemsty! Niektórych bohaterów się kocha, innych nie cierpi, lecz o każdym czyta się z przyjemnością i zainteresowaniem!

To, co mnie dodatkowo urzekło, to mam wrażenie, że w tej części było więcej magii, co autor przedstawił w niezwykle ciekawy sposób. Książka sporo na tym zyskuje i intryguje jeszcze bardziej!

Innym atutem jest sposób opisywania różnych rzeczy przez autora, które z pozoru drobne, jak opis budowy tarczy czy treningu, to całościowo podnoszą jakość książki. Widać, że autor pasjonuje się wikingami i wie o czym pisze. Wszystko wypada bardzo wiarygodnie i profesjonalnie i trudno mi to zwięźle wyrazić słowami, ale naprawdę jest to coś, na co warto w ...

Q: Jaką najbardziej lubicie mitologię?

Mnie ciężko byłoby wybrać, bo lubię ich przynajmniej kilka, ale do nordyckiej zawsze mam szczególny sentyment.

Nie bez powodu mówię o wierze skandynawskiej, gdyż to właśnie z sag, sporo czerpie John Gwynne w swojej "Sadze o Krwiozaprzysiężonych". "Cień bogów", czyli pierwszy tom tego cyklu był jednym z moich odkryć roku 2024, dlatego od razu po premierze kontynuacji ruszyłem z kopyta z lekturą.

Zdecydowanie nie zawiodłem się na tej książce i dostałem wszystko to, za co polubiłem tę serię. Mamy tu wiele, naprawdę wiele krwawej akcji, świetne zwroty akcji, budowanie napięcia przed ostatnią częścią i dużo wątków, które ciagle się splatają, tworząc niezły węzeł gordyjski. Wpływ na to mają niespodziewane zwroty akcji, łączące bohaterów i wydarzenia. W poprzedniej powieści mieliśmy 3 głównych bohaterów, teraz doszło nam oglądanie wydarzeń z perspektywy dwóch kolejnych postaci, dzięki czemu ciagle wiemy, co dzieje się na tym dużym kontynencie z pierwszej ręki. A dzieje się naprawdę sporo. Nie chcę spoilerować osobom, które jeszcze nie czytały twórczości Gwynne'a, dlatego najlepsza będzie parafraza klasyka: O bogowie i walka!

Jeśli lubicie brutalną fantastykę z dużą dawką akcji i magii, a do tego klimaty nordyckie, to jest to coś zdecydowanie dla Was. Skål!

...

Cudownie było po raz drugi zanurzyć się w świecie ostrych pazurów, szponów i krwi.

„Głód bogów” to dalsze losy

· Orki, która wciąż poszukuje swoje syna,

· Varga, który ma jeden cel: zemsta,

· I Elvare, która bardzo chce wypełnić krwioprzysięgę. Czy wystarczy jej sił by to zrobić?

Pojawia się tutaj nowe postacie Biórr i Guedvarr, którym autor również oddał swój kłos. Bo podobnie jak w części pierwszej mamy tutaj narracje z perspektywy różnych bohaterów.

Żadko się zdarza, ale 2 tom o wiele bardziej podobał mi się niż pierwszy. W poprzedniej części akcja rozkręciła się bliżej połowy książki, a tutaj od samego początku dzieje się wiele. Zakazana magia, intrygi, wiele krwawych scen. Nie zabraknie również zwrotów akcji i ciekawego, nordyckiego klimatu, który ostatnio bardzo polubiłam.
W tym tomie jest więcej magii. Magii, którą posługują się nie tylko wiedźmy, ale również magii płynącej od samych bogów.

Jeśli szukacie mocnego fantasy to bardzo polecam zarówno „Cień bogów” jak również „Głód bogów”.