Gnój

Wydaje mi się, że nie powinnam porównywać książki i filmu, bo mimo wszystko elementy świata przedstawionego w jednym i drugim nakładają się na siebie rzadko i na krótko, ale nie mogę odpędzić się od wrażenia, jakie zrobił na mnie film. Film był lepszy. Jego działanie było piorunujące. Oglądaliśmy go na religii (nie ma on z nią jednak wiele wspólnego), konkretniej: na kilku religiach. Po pierwszej turze miałam dość. Ksiądz jednak mało przejmował się jakąś tam Aśką i posłuchał większości klasy, która domagała się... igrzysk, chyba tak mogę to nazwać. Bo w filmie działy się rzeczy przeróżne. Książka... To na niej powinnam się skupić. I skupiam, choć musisz wiedzieć, że nie jest łatwo. Czytało mi się ją szybko i krótko - zapoznanie się z jej treścią zajęło mi raptem jeden dzień. Opowiada o pewnej rodzinie, z której wywodził się stary K. W pierwszej części - "Przedtem" - opisany jest pokrótce rodowód mężczyzny i różne przygody jego familii. Część środkowa ("Wtedy") to tak naprawdę główna, właściwa część. Tam opisywane jest wychowanie syna starego K. Wychowanie, którego bynajmniej do bezstresowych zaliczyć się nie da. Dziecko jest bite za wszystko i za nic. Czasami ojciec tłukł go pejczem przed obiadem, "żeby miał dobry apetyt". Czyli krótko mówiąc - patologia. Część trzecia, ostatnia ("Potem") to epilog. W nim ukazany jest rozpaczliwy, acz dosyć groteskowy koniec. Wydarzenia, które narrator opisuje, są przerażające, nie mieszczą się w głowie, a jednak dostrzega się w tej narracji ...

Książka przygnębiająca, ucząca i mająca w sobie element pokory dla każdego z nas. Książka przedstawia obraz Śląska w dobie przemian gospodarczych w dobie kryzysu górnictwa i problemów tej społeczności. Patrząc jednak szerzej pokazuje obraz wielu rodzin polskich. Ukazuje patologiczne relacje ojciec-dzieci ,które możemy spotkać za ścianom u naszych sąsiadów. Książka trudna emocjonalnie, bo ciężko się godzić na takie historię. Czy była to autobiografia czy nie, to schodzi na plan dalszy ,bo nie raz słyszymy o takich sytuacjach w mediach i nie ważne czy autor to przeżywał czy jest to ksiązka oparta na spostrzeżeniach. Książka uczy współczucia, pokory, altruizmu ,a przy tym jest bardzo dobrze napisana przez autora. Dla tych rzeczy warto po tą książkę sięgnąć.

Ja bym dała tej książce dwie oceny. 2 za pierwsze 59 stron i taką 4 za resztę książki :D Początek nudny, ciągnie się jak mordoklejka. Trudno było mi przebrnąć przez ten opis rodzin(y). Od rozdziału "Wtedy" zaczyna się rozwijać akcja, więcej emocji i uczuć. Czyta się łatwo i przyjemnie, o ile ksiązki o takiej tematyce mogą być przyjemne. Jak dla mnie w tej książce brakuje tego CZEGOŚ. Po przeczytaniu normalnie ją zamknęłam i odłożyłam, bez większych emocji i przemyśleń. Nie wiem, może jestem niezbyt inteligentna emocjonalnie? Podoba mi się jednak styl pisania pana Kuczoka. Ocena końcowa: 3!

Dobra i ciekawie napisana książka, którą warto przeczytać. Nie wciąga, ale skłania do refleksji i myślenia nad tym co było, jest i będzie. Może wiele/u z nas odnajdzie w niej trochę siebie? Jeśli tak, to warto się zastanowić dlaczego tak żyjemy, czy można coś zmienić na lepsze? Daję 4.

Trochę dziwi mnie tak niska ocena. Moim zdaniem książka jest bardzo dobra, chociaż na początku przerażała mnie nieco ta śląska gwara, która jednak oddaje specyfikę miejsca, domu, rodziny bohatera. Podobał mi się wątek z wujkiem artystą, który dużo pił.

frodo, to nie jest literatura realistyczna! Wydaje mi się, że podobnie jak w przypadku "Malowanego ptaka" Kosińskiego podchodzi pod surrealizm. I jest dobra, mimo wszystko. Pokazuje świat pełen okrucieństwa i przemocy, sądzę, że daje do myślenia.

Nie przepadam za polską współczesną literaturą realistyczną. W pewnym okresie o książce i autorze było głośno, więc sięgnałem i przeczytałem, Ale wrażenia większego nie było. Bardziej przypadła mi do gustu ekranizacja.

Pierwsza od dosyć długiego czasu książka, której nie przeczytałam w całości. Nie potrafiłam przebrnąć przez pierwsze 30 stron. Może "niezwykły talent narracyjny" Kuczoka na mnie nie zadziałał?

Hehe... lubię gnoja. Przyciągnął mnie tytuł. Autor ciekawie to napisał, bez względu na to czy to autobiografia, czy też nie. Zakończenie było super, a i sąsiedzi Wielkiego K. godni zauważenia.

Przeraził mnie realizm (sic!), z jakim Kuczok stworzył, a może nawet odtworzył(!) Rodzinę. Zaskakujace zakończenie. Chyba długo potrwa przemiana materii nastrojowej po "Gnoju"...

Zdecydowanie godna polecenia. W karykaturalny i odrażający a jednak dziwnie ujmujący sposób ukazuje bolączki polskiej rodziny. Może coś wyda się nam znajome?

Kuczok to mój pisarz nr 1. To, co pokazał w "Gnoju" to majstersztyk, niezwykła kombinacja słowa, max treści przy minimalnych środkach.

Dopracowana pod każdym względem, przemyślana, wyważona. Genialna w języku, stylu, tytule, zakończeniu, genialna w bólu. MOCNA.