Opinia na temat książki Hamlet

Hamlet, duński królewicz. Jak go nie kochać? Wzbudza podziw swoją inteligencją, sprytem, ciętym językiem, celnymi, gorzkimi i pełnymi ironii wypowiedziami, kierowanymi zwłaszcza do stryja i matki. Hamlet, który zwodzi otoczenie pozorami szaleństwa lub faktycznie jest bardzo bliski tego stanu, doprowadzony doń przez własną niemoc. Tragedią Hamleta jest jego szlachetność, czystość, poczucie prawości – nie pozwalają mu one dopełnić obietnicy złożonej duchowi ojca. A to chce sprawdzić, czy to nie siły szatańskie podstawiły mu zjawę ukochanego rodzica, stąd pomysł z przedstawieniem i oczekiwanie na reakcję Klaudiusza. A to znów powstrzymuje go widok króla pogrążonego w modlitwie. Wreszcie zabija Poloniusza, mając nadzieję, że to król. I nie dokonuje zemsty, wymawiając się brakiem wystarczająco sprzyjających okoliczności i odkładając ją na potem, a tak naprawdę pozostawiając w sferze myśli i dręczących rozważań. Dopiero zakład wymyślony przez Klaudiusza, mający w założeniu spowodować śmierć jedynie Hamleta, kładzie trupem „tyle koronowanych głów”. Można więc powiedzieć, że to los pomógł Hamletowi w ostatniej chwili dochować przysięgi. I tak obok podziwu Hamlet wzbudza współczucie, choć czasem też zniecierpliwienie – zwłaszcza gdy zestawimy go z postacią Laertesa, który wydaje się być gotowy do zemsty natychmiast. Syn Poloniusza chce działać, zaś syn zamordowanego króla Hamleta najpierw (albo zamiast) rozkłada wszystko na czynniki pierwsze. Przy tym jego wypowiedzi na temat życia, śmierci, uczciwości, przemijania czy powodów powstrzymujących człowieka przed samobójstwem są po prostu wybitne. Monologi to jakby osobne arcydzieła, a dialogi to gra z rozmówcą, prowadzona na bardzo wysokim poziomie intelektualnym, do którego nie każdy dorasta.
Hamlet jest w gruncie rzeczy bardzo samotny, towarzyszy mu jedynie (a tak naprawdę więzi go – „bo nie ma rzeczy dobrej ani złej, o ile myśl jej taką nie zrobi”) myśl o niedokonanej zemście, o tym strasznym długu wobec ojca. Makbet miał chociaż swoją lady, która motywowała go do działania. Rola najbliższego Hamletowi Horacja polega tylko na tym, by wyjawić prawdę po śmierci królewicza, ale nawet on nie może mu ulżyć. Przyjaciele z czasów uczelnianych okazują się nieprzyjaciółmi. Matka wzbudza w nim obrzydzenie (które, notabene, udzieliło mi się jako czytelniczce) i chyba tylko prośba ojca powstrzymuje go przed jawnym okazywaniem jej nienawiści. Młody Fortynbras, który mógłby zaprowadzić porządek w gnijącej i cuchnącej Danii (to jego w chwili śmierci Hamlet wyznacza na swojego następcę) jest jeszcze daleko. Ofelię odpycha, z wiadomych względów nie potrafiąc poświęcić jej należytej uwagi – okrutna w swej wymowie scena, kiedy w odstępie kilku zdań mówi jej, że niegdyś ją kochał i odwołuje to – doprowadza dziewczynę do obłędu, a w konsekwencji odebrania sobie życia. I to właśnie śmierć wybawia Hamleta. Bo chyba nie mógłby żyć i sprawować władzy po tym wszystkim.
Podsumowując - "Hamlet" jest wielki, bo Szekspir jest wielki, a reszta jest milczeniem…