Iskry na wiatr

Przeczytałam obie części serii jednym ciągiem, niejako z rozpędu, ponieważ „Spaloną ziemię” otrzymałam w ramach współpracy od wydawnictwa, dlatego pierwszą „Iskry na wiatr” postanowiłam kupić sobie sama. Bardzo lubię serie czytać po kolei, a tutaj moim zdaniem ma to szczególne znaczenie, gdyż obie części są ściśle ze sobą związane i płynnie przechodzą jedna w drugą. Na koniec zostałam jednak z wieloma pytaniami bez odpowiedzi, co zapewne oznacza, że z siostrami z rodu Kellerów, jeszcze się spotkam, przynajmniej jeden raz. Skoro przeczytałam obie książki niejako razem, nie widziałam najmniejszego sensu pisać dwóch oddzielnych recenzji. Będzie jedna, ale za to długa, którą można znaleźć pod "Spaloną ziemią."

S1 e1 telenoweli. To dopiero zawiązanie akcji. Seria jest obliczona na 5 tomów, więc przed końcem piątego tomu nic się nie wyjaśni. Nie znoszę telenowel i tasiemcowych seriali, więc czuję się wkurzona i oszukana. „Warszawianka” była dużo lepsza: po pierwsze nie aż tak naiwna, a po drugie- w każdej części zbrodnia była wyjaśniona. Tutaj autorka dała się ponieść komercji (jak wielu innych autorów, niestety). Mam jeszcze zamówiony w bibliotece drugi tom, lecz nie robię sobie wielkich nadziei.