Ja, kochanka

Moja przygoda z twórczością Karoliny Wilczyńskiej rozpoczęła się już ładnych parę lat temu od pierwszego wydania powieści „Performens”, która akurat niezbyt przypadła mi do gustu, ale absolutnie nie przeszkodziło mi to sięgnąć nieco później po „Anielski kokon”, którym byłam już zachwycona. Potem nastąpiły kolejne książkowe (i nie tylko) spotkania i tak moja podróż z książkami autorki trwa do chwili obecnej.

W związku z powyższym dziś chciałabym przybliżyć Wam kolejną książkę tej pisarki. „Ja, kochanka” to opowieść dosyć nietypowa i wcale niebanalna, jak mógłby sugerować tytuł. Bohaterami tej opowieści są Ona i Ukochany, ich personalia nie mają tutaj najmniejszego znaczenia.

Chociaż słowo kochanka zazwyczaj kojarzy się pejoratywnie to czytając tę historię trudno powiedzieć, że nie opowiada ona o miłości. Gorącym uczuciu, pełnym namiętności i emocjonalnej burzy, która wciąż mu towarzyszy w jego bardzo różnych aspektach.

Opowieść kobiety jest monologiem. W jego toku czytelnik ma szansę wejść dosyć głęboko w świat jej różnorodnych refleksji, wspomnień i marzeń o tym, co być może się wydarzy. Krótkie rozdziały przesycone są emocjami oraz uczuciem bliskości i oddalenia jednocześnie.

Dosyć trudno jest opowiadać o tej historii, gdyż aby poczuć jej unikalny klimat trzeba ją po prostu przeczytać. Dzięki temu można mocniej wniknąć w uczucia bohaterów, ich oczekiwania, niepewność i wszelakie życiowe rozterki.

Z całą pewnością niniejsza op...

Ładna okładka, a takie rozczarowanie. Karolina Wilczyńska pisze specyficznie, to fakt, raczej powieści skupiają się na uczuciach i emocjach niż fabule, ale tutaj to już poszło w złą stronę.

Książka opowiada historię kobiety, kochanki, tej drugiej. Zakochanej, pochłoniętej uczuciami, zaślepionej. Jest to taki pamiętnik pełen zachwytów nad tajemniczym mężczyzną, który pozwala sobie na życie na dwa fronty. Pomijając aspekt moralny, to jest to wszystko strasznie infantylne, dziecinne i nudne. Ot, takie wynurzenia zauroczonej kobiety, których nikt nie chce słuchać. Ani to rozrywka, ani nauka czy okazja do przemyśleń. Dla mnie - strata czasu.