Opinia na temat książki Ja, Ozzy. Autobiografia

pierwsze, co przychodzi mi na myśl po jej przeczytaniu, to jedna rzecz: szkoda, że to już koniec, bo czytało mi się wspaniale. No bo przyzwyczaiłam się do wieczornych seansów z opowiadaniami wujka Ozzy'ego, a czytałam je trzy dni (nie dało się wolniej, ciekawość była silniejsza). skarbnica niesamowitych, zwariowanych historii (przegenialne poczucie humoru Ozzy'ego - miejscami wyłam ze śmiechu), ale też kilku chwil głębszych refleksji i prób zrozumienia własnych błędów. to wszystko bez cienia zadęcia, czułam w tych słowach szczerość. facet chyba naprawdę - jak sam pisze - nie potrafi chować urazy. idzie do przodu. chociaż to, że jeszcze żyje, jest jedną z większych zagadek wszechświata, to jednak zajebiście, że istnieje ktoś taki, jak on. Polecam, i to nie tylko fanom (sama należę do tych, co z pewnością nie mogą powiedzieć, że słuchają Black Sabbath czy Księcia solo - raczej od czasu do czasu słuchują). respekt.