Jestem śmiercią

Córka marnotrawna powróciła do kryminałów Chrisa Cartera. Po dłuuuuugiej przerwie moje drogi znów skrzyżowały się z Robertem Hunterem. I jak zwykle się nie zawiodłam.
Akcja ma miejsce tuż po wydarzeniach, które zostały przedstawione w „Geniuszu zbrodni”. Jednak od razu uspokajam – części nie są w żaden sposób ze sobą połączone, więc możecie czytać je na chybił-trafił. „Jestem śmiercią” to historia o nieuchwytnym (do czasu) mordercy. Z dnia na dzień przybywa ofiar i są one pozbawiane w życia na szczególnie okrutne sposoby, które nie mieszczą się w głowach nawet starym wyjadaczom w jednostce sekcji zabójstw. Morderca z dnia na dzień jest coraz śmielszy i zawsze zostawia swój podpis, czyli dwa słowa: jestem śmiercią. Brr, trochę przerażające, nie?
Nie wiem czy wynika to z tego, że dawno nie czytałam kryminałów, ale tutaj naprawdę musiałam czasem odłożyć książkę, żeby wziąć głębszy oddech. Niekoniecznie z powodu opisywanych morderstw (które są wyjątkowo krwawe), ale z powodu Glisty – porwanego i więzionego przez psychopatę chłopca. Tak, akcja jest tutaj dwutorowa – mamy historię chłopca oraz opisywane morderstwa, które wstrząsają Los Angeles.
Co do bohaterów to Hunter w tej części nie jest wszechwiedzący (o jak dobrze!) i też popełnia błędy. Nie jest już policyjnym superbohaterem, dzięki czemu książkowe wydarzenia stają się bardziej prawdopodobne. Tempo wydarzeń jest spokojniejsze niż w dwóch poprzednich tomach, czyli „Jednym za drugim” i „Geniuszu zbrodni”. Co nie zm...

Czy wystarczającą rekomendacją dla tej książki może być fakt, że zaczęłam czytać wczoraj późnym popołudniem, a skończyłam dziś rano? Jeśli nie, to powiem Wam coś jeszcze - to najbardziej przerażająca, odrażająca, wstrętna część z całego cyklu. Nie raz zbierało mi się na wymioty, nie raz zamykałam na chwilę oczy, nie raz moja wyobraźnia szalała, nie raz widziałam te potworne obrazy w mojej głowie. Czy to przeszkadzało mi w czytaniu? Jak widać nie, co więcej dopingowało do jak najszybszego zakończenia, do poznania sprawcy i tego, co spowodowało, że stał się tym, czym się stał. Nie odgadłam do końca, choć pewne przeczucia miałam. SZACUNEK Panie Carter!

Bardzo dobry thiller Ch. Cartera, zakrawa nawet na horror, momentami zwyczajnie makabryczny i zbyt naturalistyczny, na granicy "nie do strawienia". Wszystkie powieści autora są krwawe i mrożą krew w żyłach, ale ta bardziej niż inne...
Chwilami nieco niespójna, a może zbyt byłam zbulwersowana, by prawidłowo odczytać intrygę... Przeczytałam, ale kilka razy chciałam ją już zostawić, ze względu na zbytnią dosłowność opisów...

Dwudziestoletnia kobieta zostaje porwana, zabita, a sposób świadczy o zuchwałości i okrucieństwie mordercy. Rozpoczyna się wyścig z czasem, a detektywi Robert Hunter i Carlos Garcia zostają przydzieleni do śledztwa. Morderca przekazuje im wskazówki, w tym jedną bardzo charakterystyczną „Jestem śmiercią”.
Po raz pierwszy mam dylemat jak ocenić powieść. Schemat jak zawsze, ale to mi nie przeszkadza.
Przeszkadzało mi tutaj coś innego, epatowanie okrutnymi opisami zbrodni. To nie znaczy, że jestem delikatna, czytam w sumie thrillery i kryminały, ale tutaj było to nad wyraz zbyt dosadne. Nie było napięcia, pozwalającego na samodzielny strach, tutaj było „kawa na ławę”. Zbyt dosadne, zbyt opisane, za dużo. I teraz z punktu widzenia całości, jakby wyrzucić krwawe opisy fabuła jest nie tak świeża, bazująca na pewnej „prawdzie” zbyt oczywistej jak dla mnie.