Polowanie na zło

To już moje dziesiąte chyba spotkanie z Hunterem. Książka wydaje się najsłabsza z dotychczas przeczytanych ale to nadal dobra kryminalna literatura. Wojna o życie dwóch przyjaciół z młodości, psychopaty i mordercy oraz jego tropiciela. Robert Hunter nie zawodzi, dobro ponownie wygrywa ale jest okupione śmiercią i cierpieniem wielu osób. Akcja dość dynamiczna ale zdecydowanie mniejsze napięcie niż w poprzednich książkach z cyklu. Jak na fana Cartera jestem zadowolona.

Zabili go. Nie zabili. Zabili. Nie zabili. Nie zabili. Zabili.

Chrystepanie, pogubić się można!

Geniusz zbrodni powraca. Poznaliśmy już Luciena Foltera i nie polubiliśmy się zbytnio. Chris Carter postanowił stworzyć potwora, najgorsze zło, kreaturę z najgorszych koszmarów. I wiecie co? Nie uwierzyłam w niego ani trochę. Już absolutny geniusz Roberta Huntera działał mi trochę na nerwy, ale można mu wybaczyć, w końcu chłopak dużo czyta. Zaś jego antagonista nie dość, że dorównuje Hunterowi pod względem intelektualnym, to jest przebieglejszy niż cała policja i FBI razem wzięte, a do tego nieuchwytny. Bez żadnych problemów wprowadza w życie swoje najbardziej niewiarygodne pomysły, a mnie przerasta nawet zaplanowanie obiadu na jutro. No ale ja nie jestem geniuszem zła, to może być jakaś poszlaka.

Powiem tak – nieźle się bawiłam przez całą serię. Jeżeli pojawi się kolejny tom – chętnie sięgnę. Pod względem rozrywkowym nie mam się do czego przyczepić, solidna dawka brutalnego rzemiosła, dla pasjonatów ciężkich thrillerów.

Za każdym razem, gdy tylko sięgam po kolejny tom z serii o Robercie Hunterze autorstwa Chrisa Cartera, z jednej strony czuję dreszcz emocji, z drugiej zaś lekki smutek. Dlaczego? Otóż cieszę się, bo czeka mnie dobra lektura ( to te pozytywne odczucia), ale koniec tego cyklu zbliża się do mnie nieubłaganie.
"Polowanie na zło" to jeden z tych ostatnich tomów , prowadzących do finału owej podróży, toteż musiał on trochę poczekać na swoją kolej. W końcu nadszedł czas- zaczęłam go czytać i nawet nie wiem, kiedy skończyłam 😔.

Fabuła jak zwykle bardzo wciągająca, pełna intryg i tajemnic, brutalnych opisów zbrodni i nieobliczalnego mordercy. Mordercy, który jak równy z równym, pogrywa sobie z Hunterrm. Obaj niezwykle inteligentni, w sumie to prawdziwe umysły geniuszy, a do tego obaj nadzwyczaj zdeterminowani, by osiągnąć swój cel. Ten duet gwarantuje mocne emocje, niebezpieczne sytuacje, nagłe zwroty akcji i szybsze bicie serca. Niestety, nadal za mało mi tutaj Carlosa Garcia, którego uwielbiam. Szkoda.

Zakończenie dość mocno pokręcone i mało realne- Hunter jak zawsze jest niezniszczalny, choć lekki uszczerbek na zdrowiu mu zafundował Lucien. W sumie to raczej nasz główny bohater powinien nieco dłużej dochodzić do siebie, ale jest jak jest.

Całość bardzo dobra, mocna i ekscytująca, czyli taka jaką lubię. Wciąga już od pierwszych stron i nie puszcza, aż do ostatniej kropki. Nie zwlekam ani chwili dłużej i już sięgam po następną część. No cóż, przede...

Trochę słabsza niż poprzednia, ale nadal dobrze się czyta.

Bardzo dobra kolejna część cyklu o detektywach Specjalnej Jednostki Policji zajmującej się wyjątkowo okrutnymi i przebiegłymi mordercami. Naprzeciw siebie stają dawni koledzy i przyjaciele, wyjątkowe osobowości i niesamowite umysły... policjant kontra morderca. Kto wygra, kto zginie, czy można przetrwać takie starcie?
Jak zwykle lektura była wciągająca, ale czegoś brakowało, intryga niby dobra, zbrodnie okrutne, ale mało błyskotliwe, zbyt pospolite na wybitny umysł Luciena. Akcja trochę przegadana i przeczekana. Dlatego tylko 7 gwiazdek. Pan Carter potrafi zapętlić akcję bardziej i podpalić iskry napięcia. Tego tutaj zabrakło.

Po Cartera sięgam chętnie. Wiadomo, schemat powtarzalny i już z lekka męczący (w końcu za każdym razem detektywi trafiają na kolejnego psychola, który jest traktowany jako nowe i nieznane dotąd największe zło wcielone). W tej części jednak powraca Lucien, antagonista Huntera z Geniusza zbrodni. A Geniusz był naprawdę dobry i odświeżający dla cyklu. Więc szykowałam się na niezwykle ekscytującą batalię.

Jakie więc było moje rozczarowanie! Niby jest tu wszystko co zwykle – sprawny język, szybka fabuła, bohaterowie Ci sami. A jednak coś się rozjechało. Działania zespołu niesatysfakcjonujące, poszukiwania powolne i bezowocne, brakowało tu prawdziwego Huntera. A Lucien? Jego postać mnie wkurzała i to nie dlatego że psychopata. Ta genialność była mocno przytłaczająca, może wręcz groteskowa (i sposób ucieczki z więzienia mi nie pasował, bo jestem człowiekiem małej wiary). Nie na to się pisałam. I jakkolwiek to zabrzmi – za mało tu tych obrzydliwie działających na psychikę opisów tortur lub zwłok.

Na koniec dodam – wolałabym inne zakończenie. Aż się prosiło.

Każdy miłośnik kryminałów na pewno nie omija kolejnych powieści Chrisa Cartera. Jeżeli raz sięgniemy po jego książkę to już przepadliśmy. „Polowanie na zło” stanowi dziesiąty tom przygód Roberta Huntera.
Seryjny morderca Lucien Folter ucieka z więzienia. Po raz kolejny do akcji pościgowej zostaje wciągnięty Robert, który mieszkał z Lucieniem w jednym pokoju w akademiku podczas studiów. Oczywiście Lucien doskonale pamięta przez kogo został schwytany i trafił za kratki. Rozpoczyna się psychologiczna gra Luciena z Hunterem, a po drodze giną kolejne ofiary. Czy po raz kolejny Robertowi uda się zamknąć Luciena za kratkami i ile po drodze będzie ofiar nie napiszę.

Muszę przyznać, że rzeczywiście ta część jest trochę inna od pozostałych. Można się zastanawiać, czy detektyw ściga mordercę, czy też jest na odwrót i morderca ściga detektywa. Na pewno Hunter, dotychczas przedstawiany jako super detektyw a wręcz supermen jest bardziej wycofany, a mnie trochę wkurzało jego zachowanie i brak woli walki oraz poddanie się, gdy Folter „gra mu na nosie” i brutalnie zabija rodziców jego dziewczyny.
W tej części bardzo podobała mi się postać przyjaciela Huntera – detektywa Carlosa Garci, który wyszedł trochę na pierwszy plan. Na pewno książka coś w sobie ma więc ją najzwyczajniej polecam.

„Polowanie na zło” Chrisa Cartera miało być książką, które pozwoli mi na czytelnicze odblokowanie. W czasie wakacji zazwyczaj mam jakąś blokadę, która spowodowana jest brakiem czasu, ale ta tegoroczna bije wszelkie rekordy. I nawet Carter mi nie pomógł! Dlaczego?
Było dość typowo, catrerowo, ale miałam wrażenie, że o wszystkim czytałam już w jego poprzednich książkach. Nie było niczego, czym byłabym specjalnie zaskoczona. Do tego wprowadzane przez autora zwroty akcji były dość przewidywalne. Wcześniej Carter przymuszał czytelnika do ciągłego myślenia, podążania niezbadanymi i nieprawdopodobnymi tropami, a w tej części tego niestety zabrakło. Poprzednie części czytałam w ekspresowym tempie, a tę potrafiłam odłożyć w połowie (i tak już krótkiego) rozdziału. Wcześniej było to dla mnie nie do pomyślenia!
Ponadto zarówno Carterowi, jak i Garcii, czyli jego partnerowi należy się porządny odpoczynek. Dwa wielkie umysłu pracowały na bardzo wolnych obrotach. A mi, znowu nie wierzę, że to mówię, przyda się odpoczynek od Cartera.
Kolejna rzecz – szkoda, że „Polowanie na zło” jest nieformalną kontynuacją najlepszej książki z serii, czyli „Geniusza zbrodni”. W tym zestawieniu najnowsza część naprawdę wypada dość blado.
Chociaż w sumie nie powinnam mieć nic do zarzucenia. Są krótkie rozdziały, akcja jest wartka i wciąż pojawiają się zwroty akcji. Jednak pierwszy lepszy czytelnik powieści kryminalnych potrafiłby przewidzieć opisywane zdarzenia i stawiał trafniejsze...

To już 22 miesiące odkąd zacząłem czytać cykl o Robercie Hunterze Chrisa Cartera. Pierwszy tom (Krucyfiks) bardzo mi się podobał, a to głównie przez bardzo obrazowe opisy morderstw i ciekawe śledztwo. Podobnie oceniam innego książkowego Huntera, doktora Dawida Hunter z cyklu książek kryminalnych Simona Becketta tyle, że Carter ma tych tomów 11ście. Ostatni tom (Polowanie na zło) wydany w Polsce właśnie skończyłem i pewnie chwilę będę musiał poczekać na kontynuację od wydawnictwa Sonia Draga.
Reasumując wrażenia z przeczytanej/przesłuchanej książki:
powrót ciekawej postaci
dobrze rozpisane cliffhangery kończące większość krótkich rozdziałów
kolejne pięknie opisane morderstwo, szkoda, że tylko jedno w miarę makabryczne
słabo opisane wątki biograficzne Huntera i za mało detali z życia prywatnego
banalna intryga, zero zaskoczeń
finał mógłby zostać bardziej rozwinięty
ocena jak zwykle wysoko, bo uwielbiam to czytadło, na skali goodreads 3,95/5, w mojej skali 79/100