Opinia na temat książki Jonathan Strange i Pan Norrell

Uważam się za dojrzałego, bardzo wymagającego czytelnika, wyrobionego literacko ale mnie do gustu powieść, w żadnym wypadku, nie przypadła. Po pierwsze całość przypomina pozytywistyczną cegłę pomieszaną z powieścią szkatułkową (której nie cierpię). Z początku mamy magów teoretyków, później Norrella (i jest dobrze), ale gdy w kolejnych rozdziałach autorka opisuje losy pokojowego ojca Jonathana Strange'a, przygody służby, jakieś nieistotne, gadające wciąż postacie powiedziałem "pas!". Po drugie niby to fantastyka, a fantastyki w niej tyle co kot napłakał, sama gadanina i napuszenie, choć motyw z okrętami z deszczu był dość udany. Po trzecie, ktoś kiedyś porównał powieść do książek Emily Bronte i Jane Austen, które czytywałem w oryginale. Mój wniosek: mrocznym i genialnym fabularnie "Wichrowym wzgórzom" czy angielskiej do bólu, zabawnej i wzruszającej "Rozważnej i romantycznej", "Pan Norrell" może najwyżej buty pucować swoim patosem i napuszeniem. Po czwarte: książka jest po prostu... nudna jak flaki z olejem. Reasumując: polecam miłośnikom przegadania, gadania i gadania, napuszenia i braku fantasy w fantasy (skąd ten Locus i Hugo?) w stylu beznadziejnego stylu J. Crowleya ("Małe, duże") nie polecam: miłośnikom dobrej, czystej fantastyki, wciągającej w wir niesamowitych wydarzeń, bogatej w wartką akcję, jej zwroty i meandry, czyli ciekawej literatury. Reasumując 2: Na szczęście wydałem na ten "omnibus" tylko mniej niż połowę ceny z okładki, teraz, z miłą chęcią oddam ją do miejscowej biblioteki, choćby za darmo. Reasumując 3: O "magicznym" Londynie pisano już setki razy, po jaką cholerę pisać wciąż to samo?