Kanapa na rynku

Wiersze Dorty Jagić mieszczą się w najlepszej światowej poetyckiejtradycji, są buntem wobec świata, który poetka bacznie obserwuje, bynadać mu nowy, słowny wyraz. To głos ludzi niekochanych, samotnych,tułających się po hotelowych i sublokatorskich pokojach małych miast,których drobnomieszczańska atmosfera sprawia, że trudno w nichoddychać. Ich odrzucenie jest bliskie temu, jakie dzisiaj próbują wswych niemych demonstracjach wypowiedzieć młodzi „oburzeni” na całymświecie. W tej poezji sacrum miesza się z profanum, przy czymodwołania do sacrum są dyskretne, czasami nawet jakby wstydliwe. Rzeczw tym, że chociaż wszyscy jesteśmy na świecie po trosze nomadami,sublokatorami, przechodniami – i świat, i życie są fascynujące.
Wewnętrzna energia wierszy Dorty Jagić podpowiada, że warto podjąćpróbę zrozumienia świata poprzez refleksję, że wolność nabierawartości, gdy dostrzega własne ograniczenia. I gdy kocha się życie.