Kobiety na tle krajobrazu z rzeką

Tytułowa rzeka to Ren przepływający przez Bonn, a tytułowe kobiety to żony i kochanki ludzi władzy. Książka niezwykle przygnębiająca w swej wymowie. Ale chyba pierwszy raz, czytając książkę, miałam tak wyraźne odczucia dotyczące tego, że jej czas minął. Zarówno w sferze tematu, jak i sposobu jego przedstawienia.
Bo dziś tematy poruszane w „Kobietach na tle krajobrazu z rzeką” stały się wiedzą powszechną, która nie porusza, nie budzi zdziwienia czy zgrozy. W dzisiejszych czasach, gdy mamy świadomość, że bycie politykiem najczęściej nie jest powodem do dumy, że fakt, iż zostało się wybrańcem ludu nie musi mieć czegokolwiek wspólnego z osiągnięciami czy kryształowym charakterem – książka wnosi bardzo niewiele w sferę rozmyślań czytelniczych. Brud i zakłamanie (zakłamanie? jak nazwać okłamywanie na życzenie? oszukiwanie jako wynik przestrzegania, znanych większości, reguł gry?) świata polityki i biznesu. I w tym wszystkim one: żony, kochanki – w czasach, kiedy kobieta związana z politykiem nie była osobną istotą, tylko ozdobą, łagodzeniem wizerunku, wartością dodaną danego osobnika. Samotność, rozpacz, „kara” za niedostosowanie się…
Moim zdaniem, książka jest nienaturalnie przegadana (np. podczas dość przypadkowej rozmowy ojca i dorosłego syna zostają dogłębnie wyjaśnione niemalże wszystkie życiowe znaki zapytania), co w połączeniu z nieco zwietrzałą tematyką, zamiast wstrząsnąć czytelnikiem: chwilami nuży.