Kolacja z wampirem

"Z opisu przy zdjęciu autorki można się dowiedzieć, że zaczęła pisać Mroczną Bohaterkę jak miała piętnaście lat, a dopiero trzy lata później zdecydowała się ją wydać. I muszę przyznać, że wyraźnie widać w powieści zmiany w stylu narracji i języku razem z upływającymi stronami. Na samym początku wszystko jest opisane bardzo chaotycznie i nieplastycznie. Później też, ale w znacznie mniejszym stopniu. Tak więc najwięcej uwag mam do pierwszej połowy książki. Autorka na każdej stronie zaprzecza temu, co przed chwilą napisała. Emocje bohaterów zmieniają się dosłownie co wypowiedź. Dla przykładu mogę podać rozmowę Violet z Kasparem, kiedy ta najpierw trzęsie się ze strachu, a już zdanie później pluje słowami chłopakowi w twarz, żeby za chwilę odwrócić się na pięcie i zalać się łzami w drodze do pokoju. Ja przepraszam, ale takie wahania nastrojów to według mnie miewają tylko kobiety w ciąży. (...) Ale, żeby nie okazało się, że książka nie ma żadnych dobrych stron, muszę powiedzieć, że jest kilka, które można uznać za jej plusy. Pierwszym z nich jest na pewno to, że mnie wciągnęła. Pożarła i nie mogłam się uwolnić. Czytałam dopóki przed oczami nie pojawił się napis „Podziękowania”. Tak, tu muszę oddać autorce sprawiedliwość, że im dalej od pierwszego rozdziału, tym lepiej wszystko rozgrywała, zapewniając, cóż... niezapomniane, z pewnością, wrażenia. Oczywiście, było to powtórzenie różnych motywów, ale koniec końców czytało mi się to z przyjemnością." Pełna recenzja na: ...

Po tej kolacji miałam niestrawność... Książka mi się nie podobała.

„Mroczna bohaterka. Kolacja z wampirem” to kolejny romans paranormalny, który pojawił się na rynku. Macie ich pewnie dość, prawda? O tak, wiem, że wielu osobom przejadły się wampiry i mdłe bohaterki zakochane w tych mrocznych istotach. Gdy jeszcze w zapowiedziach obija się nam o uszy hasło, że to angielska odpowiedź na sagę „Zmierzch” to dopiero pewnie wszystkim opadają ręce, bo mają przed oczami bezbarwną Bellę i świecące wampiry. W sumie kwestia gustu, kwestia smaku, ale powiem Wam jedno – Violet nie jest Bellą, a świecących wampirów tutaj brak! Violet Lee jest zwyczajną nastolatką, która pewnego zwykłego dnia miała się spotkać z przyjaciółmi. Pech chciał, że zamiast z nimi, spotkała się w środku nocy z wampirami. Była świadkiem makabry, która wydarzyła się na Trafalgar Square. Dziewczyna nigdy nie wierzyła w istnienie stworów z legend, więc wyobraźcie sobie jej zdziwienie, gdy trafia na dwór, w którym nie ma żywego człowieka. Same zimnokrwiste bestie polujące na ludzi bez litości. Zastanawiacie się pewnie dlaczego w takim razie Violet przeżyła? Dlaczego mroczny i niebezpieczny książę wampirów jej nie zabił? Ponieważ sprowadziłby na swój dwór wojnę, gdyż ojciec dziewczyny ma spore wpływy w świecie śmiertelników… Tak więc jako więzień polityczny Violet pozostaje w niewoli, która całkowicie odmieni jej życie. „Niewiedza bywa błogosławieństwem. Wierz mi.” Wiecie, ja tak na dobrą sprawę nie mam dosyć tego typu książek. Naprawdę lubię czasami po taką twórczość sięgnąć. A tak się...

Książka godna polecenia. Przeczytałam w jeden dzień pomimo 560 stron. Szybka akcja, nietuzinkowa historia związana z powstaniem książki. I na pewno całkiem inny klimat niż Zmierzch. Polecam wszystkim, którzy szukają nowego powiewu :D

Całkiem ciekawa powieść, bardzo przyjemnie mi się ją czytało ;)

Niezła,ale du.y nie urywa.