Opinia na temat książki Królestwo

Warszawa po powstaniu warszawskim ze wspomnieniami sięgającymi czasów przedwojennych, pierwszych tygodni wojny, życia w getcie i obu powstań. Antysemityzm, najgorsze instynkty ludzkie, walka o przetrwanie. I w tym wszystkim coraz słabszy, aż do prawie całkowitego zaniku, król, poznający swoją moc królewicz oraz silne, coraz silniejsze kobiety: żona i pierwsza miłość króla.

Najbardziej podobał mi się pomysł snucia opowieści w czasomiejscu „wteraz”. Jest to miejsce i czas, w którym wie się wszystko. O innych, o ich czynach, emocjach, motywach. O ich życiu przed i po opisywanych wydarzeniach. Wie się o sobie to, czego się nie wiedziało w czasie właściwym dla czasu opowiadanych wydarzeń. Dla mnie „wteraz” jest majstersztykiem.

Najsłabsze z kolei, moim zdaniem, jest zakończenie. Miało chyba mocno chwytać za serce. I wstrząsnąć sumieniem. Ale ja, niestety, czułam w nim przede wszystkim tanie efekciarstwo. I nic więcej. To trochę tak, jakby Twardoch roześmiał się mi w twarz i mówił: „Udało mi się cię nabrać! A ty co? Myślałaś, że ja tak poważnie???” Czułam się, jakbym z wyższej półki spadła na ziemię. I mocno się potłukła.

Nie przeszkadzało mi, że „Królestwo” czytałam kilkadziesiąt książek po „Królu”. Dla mnie to była zupełnie inna opowieść. Inna w sensie klimatu, wagi poruszanych zagadnień, emocji i rozmyślań. I, równie dobra (mimo tego upadku), jeśli nie lepsza, jak „Król”.