Królowa ognia

Dzisiejsza recenzja to niestety ból mojego serca, ponieważ przed wami finałowy tom przygód VA Elina. Jak to mówią, wszystko, co piękne, kiedyś się kończy, choć bardzo chciałabym, aby powstał jeszcze jeden tom. Cóż, pozostaje mi jedynie zazdrościć wam, że macie tę serię jeszcze przed sobą.

Nie wiem, czy wiecie, ale kiedy kończy się dobra historia, często towarzyszą mi mieszane uczucia: z jednej strony czuję satysfakcję, z drugiej – żal, że to już koniec. Tak właśnie jest z „Królową Ognia”, trzecią częścią serii „Cień Kruka”, która rozpoczęła się od świetnie przyjętej „Pieśni krwi”. Anthony Ryan zamyka swój cykl z rozmachem, oferując czytelnikom wielką wojnę, bohaterów na rozdrożu i świat pełen niebezpieczeństw. Ale czy robi to równie dobrze jak w poprzednich tomach? To już pozostawiam do waszej oceny. Akcja rozpoczyna się niedługo po wydarzeniach z drugiego tomu – VA Elin Al Sorna, dawny wojownik i bohater, musi ponownie chwycić za miecz, choć jego serce od dawna pragnie jedynie spokoju. Tymczasem królowa Lyrna powraca, gotowa zjednoczyć ludzi i ruszyć na wojnę z tajemniczym i potężnym wrogiem, który zagraża nie tylko jej królestwu, ale całemu światu.

W tej części poznajemy historię z punktu widzenia kilku postaci – oprócz VA Elina i Lyrny są też Reva i Frentis. Dzięki temu świat przedstawiony wydaje się jeszcze bogatszy, choć czasami trudno nadążyć za wszystkim, co się dzieje. Ryan ukazuje złożony obraz wojny – nie tylko walkę na m...

Książkę tę należałoby oceniać dwa razy - raz za treść a drugi raz za poziom pierwszego polskiego wydania, na które przyszło czytelnikom czekać kilka lat z powodu bliżej nieokreślonych problemów wydawnictwa z przekładem. Nie chciałem czekać i dawno temu przeczytałem oryginał a teraz postanowiłem przypomnieć sobie tę książkę w polskim przekładzie. Nie był to dobry pomysł. Wydawało mi się, że czytając setki książek przez wiele lat widziałem już wszystko, ale przyznaję, że na tak radosną katastrofę korektorską jak polskie wydanie "Królowej ognia" chyba się jeszcze nie natknąłem. Czegóż tu nie ma. Powszechne literówki (od pojedynczych poprzez kilka w jednym słowie aż do słów, które trudno rozpoznać). Zgubione litery, fragmenty słów i kawałki zdań. Imiona pojawiające się na przemian w wersji polskiej i polskiej przekręconej (najczęściej chyba Alornis/Alronis) lub raz polskiej a raz angielskiej (Tkacz/Weaver str. 359). Samotne kropki odstrzelone od końców zdań. Całe zdania kompletnie pozbawione sensu (polecam stronę 547 u dołu). Alternatywne wersje tłumaczenia, niechybnie pochodzące z roboczego pliku tłumaczki i oddzielone ukośnikiem (str. 693 na dole). Masowo występujące wyrazy posklejane ze sobą bez odstępów. Niezamierzenie humorystyczne zdania (pytanie ze str. 708 "A ty dąłeś mu miecz?" - nie wiem co dokładnie znaczy "dąć komuś miecz" ale wyobraźnia podsuwa mi kilka jednoznacznie wesołych interpretacji tego zwrotu). Podałem powyżej jedynie kilka przykładów z setek pojawiając...

"Królowa ognia" to wielki finał trylogii Kruczy Cień, najgrubszy z wszystkich trzech tomów, monumentalny i epicki! Autor poprowadził jeszcze dalej wątki swoich postaci, ponownie spotykamy Vaelina Al Sornę, Lyrnę, Frentisa i Revę. Ale autor zaserwował nam jeszcze troszkę innej perspektywy, również ciekawej, choć początkowo nie wydawała się szczególnie interesująca.

W tej części czeka ich sporo podróży, wypraw i różnego rodzaju wyzwań. Dalszy ciąg rozpisanego z rozmachem konfliktu, który nikogo nie oszczędza jest w stanie zapewnić wiele emocji i wrażeń. Opisy pojedynków i walk znów zachwycają, a losy postaci mocno mnie zaangażowały. Nie brakuje polityki, wojskowości, pojawia się znów wątek niewolnictwa, intrygującej magii i przepowiedni.

Przez to, że te powieści są tak obszerne to dość dobrze poznajemy zaprezentowanych tu bohaterów, spędzamy z nimi dużo czasu, zgłębiamy zawiłości ich relacji, różnych przeżyć i wydarzeń, które kształtują ich charaktery. Nie często natrafiam na historie, z których postaciami zżyłabym się aż tak (serio, nawet śniła mi się wędrówka z Al Sorną przez las, gdzie wspólnie walczyliśmy z wilkami i orkami, to chyba wiele mówi 🤣), z którymi czułabym się tak związana. Z tego powodu pożegnanie z nimi było dla mnie bardzo bolesne.

To uczucie towarzyszyło mi przez całą tę, niekrótką, książkę. Aby nie zaspoilerować Wam fabuły, to nie będę zagłębiać się w konkrety, jeśli chodzi o wydarzenia, ale mogę powiedzieć, że choć dla niektó...