Cesarstwo popiołów

Cykl Draconis Memoria to seria książek Anthony’ego Rayan’a opowiadająca – w wielkim uproszczeniu o smoczej krwi, której właściwości są wprost nie do ocenienia. Upadały imperia i powstawały nowe, a smocza posoka była towarem który miał ogromne znaczenie. Ze względu na to, że jej zażywanie czyniły człowieka praktycznie niezwyciężonym. Nie wszyscy mogli korzystać z tego dobrodziejstwa. Ci szczęśliwcy zwani byli Błogosławionymi. Mało kto jednak wiedział, że potężne smocze rody chyliły się ku upadkowi, a jedynym ratunkiem było odnalezienie legendarnej smoczej rasy, żyjącej gdzieś w niezbadanych rejonach. Bohaterowie ruszają na poszukiwania tego cennego zwierzęcia, nie zdając sobie sprawy z tego, że obudzenie Białego Smoka spowoduje jedynie większe kłopoty, niż mogli sobie wyobrazić. Trzecie tom cyklu, wydany całkiem niedawno jako nowość nosi tytuł”Cesarstwo Popiołów”.

Z okładki tego tomu możemy się dowiedzieć że:
Armia Białego smoka na całym świecie zbiera krwawe żniwo. Po jej przejściu zostają zgliszcza. Od jej ostrzy zginęły tysiące niewinnych, a na tym z pewnością nie koniec. Tylko dawny drobny złodziejaszek Claydon Torcreek, znakomita tajna agentka Lizanne Lethridge i garstka ich przypadkowo dobranych sprzymierzeńców stoją pomiędzy furią Białego i końcem świata. Aby ocalić przyszłość, muszą zagłębić się w przeszłość i rozwikłać prastarą tajemnicę, która - być może - na dobre odwróci losy wojny. Wielkie armie spotkają się w licznych bitwach, a wiekowe sekrety zost...

Trzeci i ostatni tom trylogii "Draconis Memoria" nie zaskakuje niczym nowym a zakończenie historii wojny ludzi ze smokami jest dziwnie mało satysfakcjonujące i boleśnie przewidywalne. Nie zdradzam tu żadnej tajemnicy pisząc, że dobrzy w większości przeżywają, źli w większości giną a świat wraca na jedynie słuszną ścieżkę korporacyjnego rozwoju. Każdy kto czytał poprzednie tomy wiedział od początku jakie będzie zakończenie. Ryan ani na moment nie wychyla się poza granice gatunkowych stereotypów, przez co cała trylogia traci mocno na atrakcyjności. Potencjalnie intrygujące tajemnice z przeszłości autor pozostawia bez wyjaśnienia, zamiast nich zmuszając czytelnika do akceptowania rozwiązań znanych z najprymitywniejszych tekstów fantasy, takich jak "magiczne kryształy" załatwiające za autora problemy fabularne, z którymi nie chciało mu się zmierzyć w tekście. Autor koncentruje się przede wszystkim na opisach kolejnych broni, potyczek, bitew i masakr, co na przestrzeni ponad 700 stron jest naprawdę nużące i męczące. Bohaterowie zmieniają się w maszynki do zabijania, historie niektórych urywają się bez zakończenia a epilog sprawia wrażenie jakby autor nie wiedział co zrobić gdy wszyscy skończyli się zabijać.

Nie wiem w jakim kierunku podąży Anthony Ryan, ale cieszę się, że po skończeniu tego cyklu postanowił wrócić do świata "Pieśni krwi" - tamten cykl wspominam z dużo większą sympatią.