Królowie Dary. Tom I

Kena Liu znałem dotychczas z opowiadań - w większości znakomitych. Jego pierwszą powieść trudno mi jednak uznać za całkiem udaną. Być może nie czuję wychwalanego przez niektórych recenzentów "ducha Orientu"?
Lektura tej książki przypominała mi bieganie po lesie z opaską na oczach. Ilekroć fabuła pozwalała mi się rozpędzić i poczuć jakieś zainteresowanie opisywanymi wydarzeniami, zaraz potem z trzaskiem waliłem głową w kolejne drzewo, obwieszone przez autora historiami z dzieciństwa nowej postaci, opisami znaczenia biologii wydumanych sokołów dla rozwoju aeronautyki albo relacjami z przebiegu konkursów wiedzy botanicznej dla pijaków.
Równie męczący jak wspomniane wyżej potykacze fabularne jest styl pisania autora oraz pewne formalna nienaturalność (różnice kulturowe?) opisywanych dialogów i sytuacji. Czułem się jakbym czytał biblię dla niepełnosprawnych intelektualnie. Postaci nie rozmawiają ze sobą, tylko opowiadają mniej lub bardziej alegoryczne przypowieści, historyjki z morałem i koszmarne białe wiersze. Byli bandyci przy chlaniu, zamiast rozmawiać o dupie dowolnej lokalnej Maryni, porównują się do kwiatów, szczegółowo opisując np. przewagi mleczy nad innymi roślinami (obsesyjne odwołania do mniszka lekarskiego w każdym rozdziale prędzej czy później doprowadzą każdego czytelnika do nerwicy i wysypek). Nie sposób czytać tego wszystkiego bez irytacji sztucznością zachowań i działań bohaterów.
Równocześnie nie jest to książka całkiem zła - pomimo teatralności...