Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało.

Po rewelacyjnej biografii Jerzego Kukuczki tego samego duetu autorów, przyszedl czas na biografię o ostatnim z "Lodowych wojowników", piątym zdobywcy na świecie wszystkich czternastu ośmiotysięczników i pierwszym, który w 1980 roku zdobył w zimie najwyższy szczyt Ziemi. Człowiek, uważany za najlepszego himalaistę naszych czasów, o ciekawej historii i wielkich osiągnięciach nie prezentuje się dla mnie w tej biografii zbyt zachęcająco, bowiem ze wszystkich znanych mi postaci znanych himalaistów, Krzyśka Wielickego darzę najmniejszą sympatią nie umniejszając przy tym absolutnie jego wielkich dokonań. Drażni mnie jego kozakownie w górach i egoistyczne podejście do zdobywania szczytów - zawsze pierwszy i najlepiej sam bez oglądania się za siebie i innych.

Książka o nierównej narracji, chaotycznej chornologii i mało ciekawych zdjęciach, nie wciągnęła mnie jakoś specjalnie ani też nie poprawiła w moich oczach niezbyt pochlebnego i mało przekonującego wizerunku postaci Wielickiego, którego raczej ciężko polubić ale nie da się go pominąć przy zgłębianiu się w historię polskiego himalaizmu bowiem jest to jedna z jego najbardziej znaczących postaci, człowiek - legenda, który jeszcze żyje.

Propozycja dla pasjonatów górskich wspinaczek i fanów himalaizmu.

Po początkowych zachwytach dziełem duetu Kortko/ Pietraszewski, złapałem się na tym, że w dalszej części przypomina każdą książkę o himalaistach niemal jeden do jednego.
Ujęły mnie fragmenty o życiu domowym bohatera, tym jak jego pierwsza żona próbowała posklejać opiekę nad domem i trójką dzieci z wiecznie nieobecnym mężem. Ciekawe były jego relacje z dorastającą latoroślą, a właściwie ich brak. Tego chyba w żadnej innej książce nie widziałem, chociaż pamiętam wypowiedzi doświadczonych himalaistów, że ten "zawód" (to jest rzecz dyskusyjna i słabo sprecyzowana) nie sprzyja kontaktom międzyludzkim na gruncie uczuciowym. I ciężko nie przyznać racji gdy sobie człowiek uświadomi, że profesjonaliści spędzają znaczną część roku w Azji.
Chwała autorom za to, że nie położyli nacisku na legendarną wyprawę na Everest w 1980 czy K2 z 2017, bo oba tematy są już tak wydrenowane, że powtarzanie tego samego mija się z celem.
Z racji tego, że dorobek Pana Wielickiego jest tak bogaty, mniej więcej od połowy książki następuje wymienianie kolejnych wypraw, szczytów. Tu autorzy się trochę wyratowali, gdyż do każdego z tych "rozdziałów" dodają zawsze jakieś ciekawostki, nadają im indywidualne cechy. Nie przypomina to na szczęście kronikarskiego klepania- owszem, trochę może się wkraść monotonia, ale nie jest aż tak odczuwalna, widywałem zdecydowanie gorsze przypadki. Myślę, że jest to książka nie pozbawiona wad, ale jak najbardziej godna polecenia, z zabawnymi momentami (jak choćb...

Piekło mnie nie chciało, bo mój wzrok biegnie hen tam wysoko. Tam, gdzie tylko świst lodowatego wiatru, bezkresna biel śniegu i bliskość nieba.
Tak w skrocie można podsumować to, o czym jest ta niezwykła ksiażka, poświęcona postaci tak bardzo zasłużonej polskiemu himalaizmowi.
Krzysztof Wielicki całe swoje życie poświęcił i podporządkował jedynemu celowi - górom. Opowiada o początkach swojej pasji, ktora jak u wielu narodzila się w naszych polskich Tatrach. Polknięty bakcyl przerodził się w pasję, trwającą wiele lat i dzięki niej polscy himalaiści mają swoje zasłużone miejsce w historii.
Ale opowieść ta, to nie tylko sama wspinaczka w ekstremalnych warunkach, to przede wszystkim ludzie, którzy dzielą pasję i stanowią wsparcie dla siebie nawzajem podczas wielotygodniowych wypraw i który zostawiają swoje serce gdzies tam daleko.
Każda wyprawa to ogrom przygotowań zarówno technicznych , jak i przede wszystkim finansowych. O tych właśnie walkach o wyjazd, o otrzymanie paszportu, a nawet o otrzymanie urlopu w zakładzie pracy. To wszystko na kartach tej jakże ciekawej ksiażki.