Książę w wielkim mieście

Romans, który czysta się szybko i lekko, pochłonie nas na kilka godzin. Jest to historia życia Nicholasa następcy tronu Wessco i Olivii kelnerki z Manhattanu, oraz ich rodzin-historia o pięknej miłości, o pokonaniu ogromu przeszkód żeby być razem.

Autorka pokazuje nam życie monarchy- obowiązki i poświęcenia, życie zgodnie z harmonogramem, tu nie ma żadnych spontanów tu wszystko każda minuta, godzina jest zaplanowana, ciągła obecność ochroniarzy, doradców, asystentek, całej służby domowej. Tu nawet pokochać się swobodnie nie można, bo ciągle wokół monarchy kręcą się ochroniarze. – okropność.
Jest to mieszanka realizmu i fikcji, życie współczesnej rodziny królewskiej, o obowiązujących zasadach i tradycjach. Pokazane jest także pragnienie zwykłych ludzi poznania każdego szczegółu z życia rodziny królewskiej i parcie dziennikarzy na sensacje.

Ależ tak. Może nie przepadam jakoś tak szczególnie, ale w sumie lubię Emmę Chase. A przynajmniej to, co do tej pory przeczytałam lubię. Nie miałam więc większych problemów, aby zabrać się za lekturę. No i co ważne, mniej więcej wiedziałam czego się spodziewać. Myślę sobie, że akurat w przypadku tej autorki to może być kluczowe.
W sumie od samego początku miałam mętlik w głowie. Bo z jednej strony jakieś tam teksty wywoływały we mnie śmiech, a może nawet jeśli nie śmiech, to uśmiech, inne natomiast w sąsiedniej linijce sprawiały, że zastanawiam się ile jeszcze wytrzymam tekstów o twardych narządach i tym co bohater chciałby z nimi zrobić, gdzie włożyć i co nimi wyczyniać. Ale cóż tam.
Dla mnie kluczem do polubienia tej książki było potraktowanie jej jako bajkę. Co chyba mi się udało, bo od momentu kiedy przestawiłam trybiki, żaden twardy narząd nie był mi straszny. Jako, że to bajka nie kwestionowałam powodów bohaterów do ich zachowania, nie rozważałam jak można zgodzić się na układ Księcia, nie myślałam o tym co wydaje się z pozycji zwykłego zjadacza chleba mało rzeczywiste. Ale to przecież bajka.
Z pełną odpowiedzialnością mogę przyznać, że najbardziej podobał mi się początek. Pierwsze spotkanie, drugie, konsekwencje tak mniej więcej do momentu podróży do pałacu. Potem za serce chwytały zwykłe ludzkie odruchy bohaterów, ich relacje, zachowanie Olivii, wyjaśnienia dotyczące znajomości z Lucy też wiele wniosły, ale muszę przyznać, że lubiłam Nicholasa coraz mniej....

Było słodko. Było erotycznie. Było nierealnie i bajkowo.
Ale zarazem było mi z tą lekturą bardzo dobrze ;)
jest o dziwo fajnie wyważona. Spora dawka erotyzmu i magnetyzmu, chemia aż wrze, ale znów uczucie między bohaterami dojrzewa realnie. Najpierw się droczą, Olivia się opiera, Nicholas jej pragnie i po raz pierwszy nie dostaje od razu na tacy tego czego chce. Więc pragnie jej jeszcze bardziej.
Potem robi coś czym jej imponuje, bo okazuje serce i dziewczyna się przekonuje, powoli zaczynają się poznawać i odkrywać siebie nawzajem. A miłość pojawia się wtedy gdy już naprawdę jest na nią czas ;)

Humoru też tu nie brakuje, sam Nick ma fajne poczucie humoru, ale jest też siostra Liv - Ellie, nastolatka, ale taka zakręcona, nie sfochowana. Do tego jeszcze zbuntowany młodszy brat księcia Henry :D ciekawe kogo on przypomina...
Postaci jest tu masa, charakterów też. Nie sposób wymienić wszystkich, każdy jest inny i nie brakuje tu tych do pokochania ale i do znienawidzenia.

Są też drobne dramaty, te z przeszłości które kładą się lekkim cieniem na losach bohaterów, ale i obecne problemy. Niektóre pozornie nie do przeskoczenia i komplikujące życie. Na szczęście razem można wiele ;)

Jest też finał historii. Piękny. Tak piękny że udało mi się nawet poryczeć :P jak on ją kochał ;) lubię to pisać - jak on ją kochał, to zawsze wydaje mi się dobrą rekomendacją książki.
I polecam. Tym co lubią słodkie historie ze szczęśliwym zakończeniem ;) i ...