Kto mnie będzie czytał?

Już zdarzyło się że kupiłem książkę przez sam tytuł, który przyciągnął moją uwagę. Ale proszę powiedzieć czy ten tytuł, „Kto mnie będzie czytać”?, nie zasługuje choćby na najmniejszą uwagę?Być może Autorka już z góry zakłada że niewielu czytelników sięgnie po jej propozycję. A może Klara Pola pyta o tak zwany target? Ludzi, którzy kupią jej książkę bez zbędnych pytań. Bo znają ją osobiście i lubią to co pisze. Bo kochają tematy, które porusza w swoich utworach. Jest im nieobojętny urok zdań płynących spod pióra Klary.

Pytanie postawione w tytule nie jest przypadkowym. Mamy oto w rękach poezję. Nie od dziś wiadomo, że poezja ma nie najlepsze dni. Czyli Autorka asekuruje się na wypadek małej ilości sprzedanych egzemplarzy. Bardzo ciekawa metoda na … pozyskanie czytelnika. Ja tak sądzę. Ciekawe, nietypowe tytuły, moim zdaniem, sprzedają się lepiej. Powtarzam – to moja opinia, ale oparta na wieloletniej praktyce. Takie oto myśli towarzyszyły mi, gdy przyglądałem się okładce, stronie tytułowej , stopce redakcyjnej i tym podobne. Mam po prostu taki zwyczaj przed przystąpieniem do lektury.

Ten tomik wierszy nie rymuje się ze współczesnym światem. Staje okoniem. Wierzga koniem, zostawiając „o” do pożarcia przez pop – art. Nagie słowo, ostre zdanie. Wulgaryzmy i schizmy, jęknięcia i jednak, od czasu do czasu, głaskania. Lecz pozornego głaskania.

Nie rymuje się tomik wierszy Klary Poli ze współczesnością, lecz...

Wiersze Klary Poli przeczytane. Z ciekawością zasiadłam do tego cienkiego tomiku. Mogłoby się wydać, że skoro nie było dużo stron, to pójdzie szybko, ale tak nie było.

“Kto mnie będzie czytał?” to zbiór wierszy, w których znajdziemy mnóstwo nawiązań do tego, co się dzieje wokół nas. Autorka zwraca uwagę na ważne sytuacje. Mamy tu wiele odniesień do tego, jak się żyje w ówczesnej Polsce. Szczególnie do o tego, jak wygląda sytuacja polityczna oraz jak po zmianie prawa zmieniła się sytuacja kobiet. Cieszę się, że Klara Pola nie bała się powiedzieć tego wprost. Autorka ubrała słowa w rymy w taki sposób, że po przeczytaniu wiersza myślisz sobie: “Brawa za odwagę. Trafione idealnie w punkt”. W końcu po to są wiersze, by się dzielić swoimi przemyśleniami. Każdy ma prawo do wyrażania swojego zdania, a zrobienie tego w taki sposób nie jest łatwe.

Muszę przyznać, że nie wszystkie wiersze były dla mnie od razu zrozumiałe. Czasami musiałam jeszcze raz zaczynać czytanie i analizę. Mimo to cieszę się, że zdecydowałam się przeczytać tomik i was także zachęcam do sięgnięcia po poezję.

P.S. “Na koncie mamy” i “Mały biały chłopczyk” to dwa mocne wiersze, które przemówiły do mnie najbardziej.

Dziękuję @wydawnictwoalternatywne za otrzymany egzemplarz.

Ten tomik nie jest lekki i nie jest dla każdego. Napisany został dosyć trudnymi słowami, określeniami. Nie wszystko się rymuje, chociaż większość tak.

Każdy z tych wierszy miał głębszy sens. Jeden odczuwałam bardziej, drugi mniej. Niektóre musiałam przeczytać dwa razy i zastanowić się nad nim po przeczytaniu, bo nie od razu zrozumiałam jego przekaz. Ale zdecydowanie nie są to lekkie teksty. Dają do myślenia. Nie można przeczytać ich jednym tchem, bo one wręcz same na to nie pozwalają.

Czytałam te wiersze sobie na głos i jak tak czytałam to momentami miałam wrażenie jakbym łamańce językowe przerabiała.

Ten tomik, to zbiór wierszy o codzienności. O tym co się obecnie wokół nas dzieje. O życiu. Bez filtrów i upiększania. Bez zginania rzeczywistości. Zostało opisane tutaj to co faktycznie się dzieje na świcie. A jak wiadomo, nie zawsze to co się rzeczywiście dzieje jest ładne, delikatnie mówiąc. Autorka tutaj przelała swoje myśli z nadzieją, że uda się jej Nas obudzić. Że przestaniemy patrzeć przez palce czy różowe okulary. Że przestaniemy omijać trudne tematy, które na co dzień mamy obok siebie. Autorka chce byśmy w tym tomiku, w tych wierszach ujrzeli rzeczywistość. Byśmy dojrzeli w jakim świecie naprawdę żyjemy.

Komu polecam ten tomik? Każdemu. Każdemu, kto nie boi się spojrzeć prawdzie w oczy. Każdemu, które nie boi się zdjąć różowe okulary i każdemu, kto chce przestać patrzeć na świat przez palce. Każdemu, kto chce przestać się bać. K...

Każdy z nas od czasu do czasu lubi sięgnąć po poezję. Poezja może być piękna, rytmiczna i znacząca.

Są wiersze długie i krótkie, wiersze zagmatwane i wiersze jasne, stare i nowe, osobiste i bezosobowe. Bez względu na to, o czym właściwie jest wiersz, języka użyto w innowacyjny sposób. Przeczytanie choćby jednego wiersza wniesie do Twojego dnia doświadczenie piękna, a może nawet radości.

„[...] księżyc i słońce
powietrze gorące
sądzą się o jej historię
sądzą że tamci sądzą fantasmagorie
absurdy i burdy
w dole pleców
ślad po zbroi
napis stoi:

Polska Walcząca
dziś jest płacząca”

Autorka obnaża życie Polaków bez koloryzowania, opowiada o szarzyźnie, przemocy i odzwierciedla oraz komentuje aspekty tego, z czym człowiek spotyka się na co dzień. W ten sposób próbuje nam pokazać, na co przymykamy oko. Rzeczywiście odzwierciedla społeczeństwo, jego dobre wartości i jego zło. Jednak tomik poezji podkreśla również potrzebę zrozumienia współczesnych problemów, takich jak konflikty międzyludzkie.

Niezwykła umiejętność obserwacji na ludzkie poczynania. Dzięki tej poezji mamy wgląd na to, co nas otacza.

Czytanie współczesnej poezji to sama przyjemność, której nie można przegapić! 🥰

"kobiety nie chichoczą pod czarną woalką
mężczyźni nie wołają za nimi jak świnie
łez nie odciśnie nawet kamień pod kalką
każdy tylko siedzi i czeka aż ból minie
nie śmieją się z niego krwawiąc od kul
nie śmieją się z niego kulejąc od potknięć
nie śmieją się z niego gdy sterta bzdur
kończy czyjeś życie sromotnie"
🌬🌬
Nieskomplikowana i wyrazista w przekazie.
Nie jestem specjalną entuzjastką ani tym bardziej znawczczynią poezji, ale ten dosłownie parostronicowy tomik, naprawdę mi się spodobał.