Opinia na temat książki Kuzynki

Pilipiuk to dla mnie ojciec mojego idola: Kuby Wędrowycza. A tu proszę - całkiem inna odsłona.
Ponieważ fantastyka to nie moja bajka i raczej od niej stronię, nie bardzo mam z czym porównać tę sympatyczną opowieść. Czytałam z dużą łatwością, jeszcze większą przyjemnością, z dużym zaciekawieniem i niedowierzaniem, że takie bajki-mikołajki mogą mnie wciągnąć. I że mi nie szkoda czasu. Zauroczyło mnie przede wszystkim powiązanie przeszłości z nowoczesnymi technologiami, Kraków, który znam i którego nie znałam oraz tytułowe kuzynki, a tak przy okazji nie umiem określić, którą z nich polubiłam najbardziej. Wszystkie mają w sobie to „coś”: i agentka CBŚ, i posiadaczka kamienia filozoficznego, i sympatyczna wampirzyca. Ależ mieszanka, nieprawdaż?
Może i marzyłoby mi się, by dziewczyny były pokazane mniej powierzchownie, by powieść skrzyła się humorem, którego brak odczuwam. By była trochę mniej infantylna, choć może to opowieść dla młodzieży? Ale i tak nie jest źle, z pewnością niebawem sięgnę po kolejne tomy. A poza tym może się czepiam? Przecież ja się nie znam na fantastyce.