Opinia na temat książki Latarnicy

W 1972 trzech mężczyzn znika z latarni, na której pracowali. Nie pozostaje po nich żaden ślad, a drzwik są zamknięte od środka. Po dwudziestu latach młody dziennikarz zaczyna się interesować sprawą i próbuje dowiedzieć co się wydarzyło.

Jest to książka, z którą na początku miałam problem. Z początku kompletnie nie mogłam wgryźć się w akcje. Do tego książka napisana w specyficzny sposób, mało dialogów, przez co trudniej mi się czytało.

Jednak z czasem zaczęłam się do niej przekonywać. Zżerała mnie ciekawość co tam się wydarzyło.
Podobało mi się to, że historia była opowiadana tak jakby z dwóch perspektyw. Pierwsza to lata teraźniejsze, czyli przeżycia i przypuszczenia żon zaginionych mężczyzn. I te opowiadania przeplatają się z czasami przed zaginięciem latarników.

Zabieg ten powodował, że czułam to napięcie czekając na przerwany wątek i miałam chęć czytać dalej. Gdyby książka była napisana tylko przez jedną stronę to ciężej by mi się czytało. A z drugiej strony chyba by się nie dało wyjaśnić co się stało na latarni.

Co do zakończenia to trochę się spodziewałam co się kryło za zniknięciem mężczyzn. Nie byłam bardzo zaskoczona, ale do końca nie odkryłam jak dokładnie przebiegły losy zaginionych.
“Latarnicy” to nie będzie książka, którą zapamiętam na dłużej. Chociaż miło spędziłam z nią czas, jak już się w nią wkręciłam. Bo jednak początek był dla mnie ciężki i myślałam, że będę się męczyła czytając.