Opinia na temat książki Latarnicy

"Latarnicy" Emmy Stonex wydany przez Echa, to imprint literacki Wydawnictwa Czarna Owca świadczący o wysokiej jakości.

Dwa­dzie­ścia lat temu, zimą 1972 roku, trzech la­tar­ni­ków znik­nę­ło zwieży mor­skiej wKorn­wa­lii, kil­ka­dzie­siąt ki­lo­me­trów od brzegu. Zo­sta­ły po nich in­try­gu­ją­ce ślady: drzwi za­mknię­te na klucz od środ­ka, dwa ze­ga­ry za­trzy­ma­ne na tej samej go­dzi­nie istół na­kry­ty do po­sił­ku. Wdzien­ni­ku po­go­do­wym głów­ny la­tar­nik za­no­to­wał sztorm wokół wieży –jed­nak niebo, co trud­ne do wy­tłu­ma­cze­nia, było bez­chmur­ne. Co tak naprawdę się tam wydarzyło?

Dwadzieścia lat później z wdowami po zaginionych kontaktuje się młody pisarz, który spróbuje rozwikłać tę zagadkę. Helen, Jenny i Michelle oddaliły się od siebie, ale wciąż nie mogą pogodzić się ze stratą. Czy uda się odkryć prawdę?

Na początku zafascynowała mnie zagadka tajemniczego zaginięcia, z biegiem stron zeszła na dalszy plan, a ja zrozumiałam, że nie stanowi ona clue tej historii. Życie i zawód latarnika. Sa­mot­ność. Izo­la­cja. Mo­no­to­nia. Potrze­ba szcze­gól­ne­go cha­rak­te­ru, żeby wy­trzy­mać tak dłu­gie za­mknię­cie. Wpro­mie­niu wielu ki­lo­me­trów nie ma nic - tylko morze, ocean myśli i współtowarzysze doli, dzień wdzień, bez drogi uciecz­ki –to może do­pro­wa­dzić do obłę­du.
Pewnie, że nie obyło się bez momentów znużenia, wpływ na to miał tekst, który był praktycznie nieprzerwanym monologiem, choć narratorów było kilku. Nie pomogło też wrażenie pewnej hermetyczności, lecz nie trwało to długo, bowiem zelektryzowała mnie pewna informacja, i już wiedziałam, że musi dojść do tragedii. Jest w tej powieści coś nieodparcie pociągającego i odpychającego jednocześnie, lecz na tym polega urok literatury pięknej.