Łucznik

“Łucznik” Artura Żurka jest kontynuacją losów pisarza Henryka Zamroza, równocześnie jednak jest tak inny od tomu pierwszego pt. “Strzygoń”, że bez problemów można się z nim zapoznać całkowicie niezależnie. Najlepiej określić go jako połączenie kryminału z thrillerem psychologicznym. Pisany w narracji trzecioosobowej mocno skupia się na stronie psychologicznej - nie tylko postaci, ale i całego społeczeństwa. Mamy tu Warszawę sparaliżowaną strachem. Po ulicach grasuje tytułowy Łucznik, który strzela do ludzi. Jedna strzała, jeden trup, totalnie przypadkowy, w totalnie przypadkowym miejscu. Łucznik jest nieuchwytny, niewidoczne, nie wiadomo gdzie i kiedy się pojawi i kto padnie jego ofiarą. I tak obserwujemy narastający strach społeczeństwa, reakcje, jakie w nim taka sytuacja zagrożenia powoduje. I oddane jest to bardzo szeroko, z niesamowitą dokładnością. To początek historii, później emocje stają się intensywniejsze, a my skupiamy się na intrydze kryminalnej, śledztwie i pogoni za mordercą. Autor prowadzi z nami grę, podrzuca tropy, myli ślady, przez co cały czas zachowujemy czujność, ale i podejrzliwość. Do tego dochodzą moje ulubione kreacje postaci, czyli nie tylko detektywi, ale i pisarz, i psycholog, a także są niesamowicie sprawnie, bardzo realistycznie prowadzone dialogi. To wszystkie sprawiło, że bawiłam się przy tej lekturze świetnie, porwała mnie całkowicie, tak, że ciężko było mi się od niej oderwać. Polecam fanom kryminałów mocnych nie tylko w intrydze, ale i ...

„Wymagający przeciwnik tylko uatrakcyjnia rozgrywkę”.

Warszawa w zimowej odsłonie prezentuje się wyjątkowo urokliwie.
Śnieg.
Mróz.
I strach..
W mieście grasuje seryjny morderca z łukiem.. Okrzyknięty Łucznikiem przestępca terroryzuje miasto. Ludzie się boją. Ciągłe napięcie, nerwowe spojrzenia, podejrzliwość, przyspieszony oddech, neurotyczny krok, badawcze spekulacje.. poczucie wszechobecnego zagrożenia budzi powszechną psychozę i grozi niekontrolowanym wybuchem społecznych frustracji.. Bo każdy może być Łucznikiem. Tak samo, jak każdy może stać się jego ofiarą..
Ogromna presja społeczna i polityczna nie wpływają korzystnie na policyjne dochodzenie w sprawie.. Nie wiadomo kim jest człowiek, który sparaliżował Warszawę. Czy działa sam, czy też ma wspólnika. Nieznane są jego motywy. A ofiary wydają się być przypadkowe.. A może jednak on ma jakiś plan.. Pojawiające się co chwila hipotezy, wzajemnie się wykluczają. A „zwykłe” policyjne metody, okazują się niewystarczające.. Czekanie na pomyłkę Łucznika nie wchodzi w grę, bo czas to czyjeś życie, albo śmierć..
Czy ktoś w końcu będzie w stanie bezbłednie namierzyć cel i trafić w dziesiątkę?

„Łucznik” to opowieść o tym, że każdy ma tajemnice przeszłości i sekrety teraźniejszości. O emocjach, które biorą górę, przysłaniają świat i zniekształcają perspektywę.
Historia nieprawdopodobna, chociaż.. kto to wie. Jako niezobowiązujący czasoumilacz w zimowy wieczór – akuratna :).

Kolejne spotkanie z pisarzem Henrykiem Zamrozem uważam za bardzo udane. Artur Żurek w drugim tomie cyklu Henryk Zamroz zaserwował nam kolejny dopracowany pościg za mordercą.

W Warszawie króluje zima, taka prawdziwa, ze śniegiem i mrozem. Mieszkańcy miasta nie martwią się jednak pogodą. Na miasto padł blady strach, bo po ulicach grasuje morderca. Osobnik z łukiem strzela do ludzi i jest w tym świetny. Po zabójcy zostają strzały w ciałach ofiar. Nikt nie wie, jaki jest klucz, a zatem nie sposób przewidzieć kolejnych działań tajemniczego strzelca. Ludzie próbują chronić się na różne sposoby, jednak nie da się całkowicie zamknąć się w czterech ścianach. Przemykają ulicami z metalowymi parasolami lub w komicznych dla niektórych kolczugach, jednak nie wszyscy mają szczęście. Giną kolejne osoby, a policja jest bezradna.

Znany już ze "Strzygonia" Henryk Zamroz decyduje się na zarzucenie swojego literackiego zajęcia. Ma dość napięcia związanego z terminami i pisania kolejnych powieści. Swój czas spędza między innymi z nowym znajomym, psychologiem Markiem Krawcem. Mężczyźni przypadli sobie do gustu i z przyjemnością rozgrywają kolejne partie szachów oraz raczą się dobrymi trunkami. Podczas swoich spotkań podejmowali temat seryjnego mordercy, nazwanego przez media Łucznikiem, jednak dopóki nie dotknęło ich to bezpośrednio, traktowali spr...

W każdej chwili, podczas spaceru czy drogi do pracy, śmierć może dosięgnąć właśnie Ciebie. Mieszkańcy Warszawy żyją w strachu przed Łucznikiem. Popadają w paranoję, oskarżają siebie nawzajem, podejrzewają każdą dziwnie zachowującą się osobę. Łucznik nie ma schematu zabijania. Strzela do każdego niezależnie czy to kobieta, mężczyzna, stary czy młody. Policja rozkłada ręce, ich działania nie przynoszą żadnego efektu, stąpają jak we mgle. Kim jest morderca? Dlaczego zabija? Henryk Zamroz, sławny pisarz, znajduje się w centrum poszukiwania Łucznika, niestety nie z własnej woli. Co jeśli ktoś kogo znasz okazuje się kimś zupełnie innym?

Artur Żurek w swojej powieści mocno skupił się na walce pomiędzy sprawiedliwością, a walką o władzę. Polityka nie idzie tu w parze z prawdą, najważniejsze jest pokazać wyniki, nie ważne prawdziwe czy też nie. Działania policji w sprawie Łucznika momentami obierają kierunek wręcz śmieszny, przez co tylko się pogrążają. Podobało mi się to, że autor postanowił rozegrać to w ten sposób. Nasz główny bohater to dość zamknięta w swoim świecie osoba. Jego życie obecnie opiera się głównie na spacerach i grze w szachy z pewnym psychologiem który mocno namiesza w fabule książki.

Z początku książkę czytało mi się ciężko. Wydała się dość mocno rozwleczona, jednak im dalej tym było coraz lepiej. W rezultacie uważam, że to był dobry kryminał i w przyszłości napewno jeszcze sięgnę po tego książki tego autora.

"Łucznik" to drugi tom serii o Henryku Zamrozie. Tym razem Warszawa jest terroryzowana przez seryjnego mordercę strzelającego z łuku w przypadkowych ludzi. Zamroz nieoczekiwanie wplątuje się w tok śledztwa, a sprawa przybiera coraz bardziej osobisty wymiar dla pisarza...

Akcja od pierwszych stron jest dynamiczna i przepełniona zagadkami. Tropy są niejednoznaczne, a żaden nie pozwala w stu procentach odkryć winnego.Fascynujace jest obserwowanie wysiłków śledczych, a jednocześnie prywatnego dochodzenia głównego bohatera. Początkowo kompletnie niezwiązany ze sprawą, staje się jednym z kluczowych elementów, które mają doprowadzić do rozwikłania tajemnicy.

Ten tom był zupełnie odmienny klimatem od poprzedniego, ale zdecydowanie zaskarbił sobie moją sympatię. Polecam :)