Łzy pajaca. Zima komisarza Ricciardiego

Lektura "Łez pajaca" utwierdziła mnie w przekonaniu, że nasi rodzimi autorzy retro kryminałów nie mają się czego wstydzić a na tle książek Marcina Wrońskiego czy Marka Krajewskiego, De Giovanni po prostu wypada blado.

Zacznę od plusów. Konkretnie znalazłem dwie rzeczy, które w tej powieści mi się podobały na tyle, że nie rzuciłem jej w kąt po przeczytaniu trzydziestu stron. Pierwszą jest klimat Neapolu lat trzydziestych - widać, że autor kocha to miasto a i jego dzieje nie są mu obce.Smaczki historyczne i obyczajowe związane z codziennym życiem neapolitańczyków były naprawdę dobre, bo dokładnie tego oczekuję po książkach w stylu retro - odrobiny wiarygodności.

Drugim elementem działającym na korzyść powieści jest świat opery w nim opisany. Nie jestem fanem tego rodzaju rozrywki, jednak opis teatru, przedstawień wystawianych na jego deskach, samych artystów i codziennej pracy związanej z jego funkcjonowaniem, był dla mnie, laika, interesujący i oryginalny.

Niestety powieść jako kryminał, według mnie, w ogóle się nie broni. Poroniony (debilny) pomysł, że nasz bohater, komisarz Ricardi, widzi duchy ludzi zamordowanych - dokładnie widzi ich ostatnie chwile na naszym łez padole sprawił, że przestałem traktować tą książkę poważnie. Po co to i na co? Nie można było po prostu napisać kryminału? Do tego sam Ricardi ... w jego kontekście najczęściej padającym słowem jest "cierpienie", odmieniane przez wszystkie przypadki - Ricardi snuje się po mieście z kwaśn...