Opinia na temat książki Madame

Bardzo trudno napisać mi recenzję tej książki i ją ocenić.Już dawno żadna lektura nie wywołała tak wielu skrajnych emocji.Po piewrsze podeszłam do czytania z duzym respektem ,bo to książka nagrodzona , a ja do nagród podchodzę z duzym dystansem mając tak dziwny gust.Sam pomysł fabuły wydał mi się ciekawy - maturalna klasa liceum i zadurzenie w nauczycielce.Poczatek pełnoletności to wiek zarazem beztroski ale i pierwszych fascynacji miłosnych .Zatem liczyłam na lekturę nietrudną ,a tymczasem relacja głownego bohatera skojarzyła mi się z starszym kawalerem w wieku przynajmniej dojrzałym.Początek książki mnie wciągnał - młodość,zespół muzyczny ,działaność w amatorskim teatrze - przypomniało mi się moje liceum i podobne sposoby aktywności w klasie.Środek książki mnie solidnie znurzył - do tego stopnia,że kusiło mnie nawet odłożyć powieść - zbyt dużo wywodów z pogranicza filozofii i psychologii,zbyt dużo słów z jezyka Napoleona ,którego kompletnie nie znam i rozlazła akcja.Choć np zaciekawiły mnie losy pani dyrektor i jej rodziny oraz opisy absurdów PRL - dostania paszportu , wyjazdu do Francji Jerzyka ,sposób działania cenzury literackiej.Koniec ksiażki natomiast mnie porwał i zachwycił .Sama postać Madame - kobiety chłodnej i wyrachowanej ,grającej na emocjach zakochanego ucznia bez cienia współczucia.Na jej usprawiedliwienie podam tylko jej tęskontę za "normalnością" Zachodu, gdzie nie działały metody "żelaznej kurtyny" tak doskonale podcinającej skrzydła romanistom.Nie potrafię ocenić powieści ,która w czasie czytania wydaje się nudna , a po jej odłożeniu ciekawa, którą z ulgą skończyłam , a która na długo zostanie mi w pamięci.W każdym razie powieść "Madame "jest warta przeczytania.