Małe życie

W końcu i do mnie trafiła ta "Najgłośniejsza amerykańska powieść roku" i co? I wielkie rozczarowanie. Myślałam już, że nie dam rady przez nią przebrnąć, ale ciągle miałam nadzieję, że w końcu zacznie się coś naprawdę dziać, ale nie. Powtarzalność zachowań Jude'a i jego "przyjaciół" nudzi do bólu. Chciałam też zobaczyć, czy w końcu znajdę w niej coś, co pozwoli mi się zachwycić tą pozycją, tak, jak innym czytelniczkom. Zaczęłam ją czytać w połowie grudnia, dopiero teraz udało mi się ją skończyć, przeplatając innymi lekturami, niestety do zachwytów nie znalazłam, ani jednej linijki. 816 stron nudy, nudy i jeszcze raz nudy.

Nie chce mi się powielać wszystkich opinii innych czytelników, z którymi się absolutnie zgadzam, ale jeden fragment muszę przytoczyć. W jednej z opinii na LC czytelniczka [Oteczka] napisała:

"Tak, są dramaty - jest ich tyle, że samo czytanie przeradza się w dramatyczną walkę ze sobą o to, by przeczytać, choć jeszcze jedną stronę. Całość zbudowana na szokowaniu, kontrowersji, drastycznych scenach - aż się chciało powiedzieć - dobijcie proszę głównego bohatera, bo wszyscy męczymy się razem z nim.
Może to zbyt "mocna" opinia - ale nie znalazłam w tej powieści żadnej wartości, ani literackiej, ani fabularnej. Nawet próba pokazania psychologicznego wpływu traumy na życie człowieka jest boleśnie nieprzekonująca, bo brakuje jej głębi. Zbyt wiele tu patosu, egzaltacji, soczystych opisów, które miałyby szokować, a jedynie irytują."

...

„Małe życie” to jedna z tych książek, które albo się kocha albo nienawidzi. Rzadziej trafiają się oceny pomiędzy. Jest to też książka, o której powiedziano już niemal wszystko – o jej odbiorze można by zapewne napisać pracę naukową. W związku z tym nie będę się rozwodzić nad fabułą, a jedynie napiszę o tym, dlaczego powieść ta zrobiła na mnie takie wrażenie.

Nie uważam, żeby „Małe życie” było książką wybitną, jednak czasem jest tak, że tematyka nam tak podpasuje, że książka staje się naszą ulubioną. Przyznam, że czasem odnosiłam wrażenie, że Autorka zbytnio doświadczyła Juda. I choć wobec tego, co go spotkało nie można przejść obojętnie, to moja tak wysoka ocena jest spowodowana tą częścią historii, w której opisana jest dorosłość przyjaciół. Podoba mi się też język powieści, oszczędność dialogowa, ukazanie alienacji, strachu i samotności pośród ludzi.

Jude to bohater, który ma wszystko – jest inteligentny, ma świetnych przyjaciół, lubi swoją pracę, odniósł sukces w zawodzie, jest bogaty. Jednak to, co go spotkało w dzieciństwie unieważnia to wszystko. Można być na przysłowiowym szczycie, ale jeśli się w siebie nie wierzy, uważa się siebie za oszusta, który zaraz zostanie odkryty, to życie jest ciężkie – zwłaszcza jeśli nie jest się w stanie przyjąć pomocy najbliższych.

„Małe życie” poruszyło we mnie jakąś strunę, chłonęłam tę książkę, choć bardzo przeżywałam traumy głównego bohatera. Lektura pozwoliła mi też zrozumieć wiele rzeczy.
Mój dzi...

Książka, która wywarła na mnie ogromne wrażenie. Poruszająca temat przyjaźni, miłości, poświęcenia.
"Małe życie" opowiada o niesamowicie silnych osobach, które muszą sobie poradzić z problemami dnia codziennego. Jednak nie takimi jak większość z nas, a dużo większymi i uniemożliwiającymi normalne funkcjonowanie.
Wrócę do tej książki nie raz, nie dwa, mimo że była dla mnie porządnym kopniakiem w twarz.

Książka opowiada dzieje czworga przyjaciół skupiając się przede wszystkim na życiu jednego z nich. Życiu, które było piekłem, z którego ten mężczyzna do końca nie potrafi się otrząsnąć. Przez bardzo długi okres nie otwiera się przed nikim, a kiedy w końcu to robi, za to, co się stało, otwarcie obwinia siebie. Niestety, jest to bardzo częste wśród ofiar przemocy i molestowania seksualnego. 
Na kartach książki praktycznie nic nie ma powiedziane wprost. Przez większość czasu czytelnik musi się zastanawiać, czy to, co podejrzewa, że się stało w przeszłości, stało się naprawdę i kiedy już myślimy, że nie, że przecież nikt nie zrobiłby tego dziecku, przychodzi kolejna retrospekcja i okazuje się, że jednak doszło do najgorszego. 
Straszne jest to, że główny bohater (moim zdaniem jest jeden, pozostała trójka przyjaciół to dla mnie postacie drugoplanowe), mimo że osiągnął w życiu bardzo wiele cały czas ma o sobie dramatycznie niskie mniemanie. Dowodem na to jest to, że ma w okół siebie grono przyjaciół, którzy naprawdę go kochają, a on obawia się, że zadają się z nim z litości i dlatego nie otwiera się przed nimi, a kiedy niechcący coś mu się wymknie, ma o to do siebie pretensje. 
Do przeczytania tej książki trzeba naprawdę przygotować się psychicznie i lepiej nie sięgać po nią przedwcześnie. Absolutnie nie jest to pozycja, dla młodszego czytelnika. 

Książka niesamowicie wzruszająca, wciągająca, piękna, choć mówi o sprawach trudnych i bolesnych.
Poznajemy czterech nastoletnich chlopców, którzy przypadkowo zostali współlokatorami w akademiku. Tak różni, a jednak połączyła ich przyjaźń na całe życie. I przez całe ich życie prowadzi nas autorka, pozwalając nam poznać ich rodziny, pasje,ambicje, sukcesy, nowych przyjaciół i stopniowo ujawniając tajemnice z przeszłości. W przypadku jednego z chlopców te tajemnice są straszne, bolesne, okaleczające ciało i duszę, rujnujące psychikę na całe życie.
To trzeba przeczytać! Polecam👍

Myślę, że to była najcięższa książka jaką przeczytałam. Składa się na to nie tylko jej długość i styl pisania, ale też trudna tematyka.
Małe życie porusza tematy takie jak różne formy samookaleczania, próba samobójcza, molestowanie seksualne, przemoc fizyczna oraz psychiczna, uzależnienie od narkotyków czy prostytucja. Wszystkie z nich opisane są bardzo szczegółowo, często z nieoczywistej strony. Przedstawione mamy również skutki tych czynności, które zostawiły trwałe skutki na psychice bohaterów. Wszystkie te tematy są wstrząsające, ale zostały poruszone w naprawdę dobry sposób, a z książki płynie jasny przekaz że to nie jest nic dobrego.
Przyjaciół poznajemy kiedy jeszcze są w collegu. W międzyczasie cofamy się do dzieciństwa, jednocześnie przeżywając kolejne lata ich życia. Było tu wiele skoków w czasie, które były nieco chaotyczne i potrzeba było chwili, żeby się w nich odnaleźć. Zaskoczyło mnie ile lat obejmowała fabuła książki, ale był to świetny zabieg - o tym w końcu jest ta książka, o ich życiu, nie jedynie krótkim fragmencie.
Fabuła obejmuje wiele sytuacji, które z początku wydają się nieważne dla tej historii. Z początku wydawało mi się, że książka mogłaby być zdecydowanie krótsza, bo wiele z tych opisów było zbędnych. Jednak przy końcówce okazało się, że wszystko miało znaczenie.
Bohaterowie zostali wykreowani w genialny sposób. Żaden z nich nie jest całkiem czarny lub biały, dobry czy zły. Przedstawieni są w różnych odcieniach szarości, co do...

To dzieło poruszyło mnie aż do szpiku kości! Niesamowity obraz czworga przyjaciół. Tego, jak życie się zmienia i pojawiają się dobre, jak i złe chwile, z którymi każdy radzi sobie inaczej. Pokazuje prawdziwe oblicze możliwości ludzkich – tego, ile można znieść i co nas w końcu złamie.

Odczuwałam wiele emocji czytając ich historię. Zabrakło mi opisania dwójki przyjaciół troszkę szczegółowiej jednak możliwość poznania Jude'a oraz Willema z każdej perspektywy było wspaniałe. Jak bardzo potrafią nas te postaci cieszyć, denerwować, smucić i rozśmieszyć.

Nie mogłam się oderwać od tej książki (mimo że grubość przerażała na samym początku).

Treść, nie ma co ukrywać, jest dosyć ciężka. Jednakowo osoby, które są zainteresowane psychiką ludzką, jej możliwością i tym, co ludzie mogą przeżyć, jak najbardziej powinni po tę książkę sięgnąć (ani trochę, jako psycholog, nie uważam, że autorka podkoloryzowała postaci - możliwe są jeszcze trudniejsze przypadki niż opisany tutaj).

Bohaterowie przez długi czas będą ze mną!

Hanya Yanagihara „Małe życie” 🏳️‍🌈🇺🇲
Jest to jedna z tych książek po których ma się kaca. Ja osobiście jestem bardzo rozbita i nie wiem do końca co sobie myśleć… Na pewno jest to bardzo ważna powieść, ale równie trudna... Bardzo weszłam w wykreowany przez Panią Hanya Yanagihara świat. Bohaterowie stali się dla mnie bardzo bliscy, z każdym mogłabym porozmawiać, a jednocześnie tak bardzo inni, odlegli. Mam tyle myśli, że nie wiem w sumie co mogłabym jeszcze napisać oraz czy to co już napisałam jest jakkolwiek zrozumiałe…