Opinia na temat książki Małe życie

„Małe życie” to jedna z tych książek, które albo się kocha albo nienawidzi. Rzadziej trafiają się oceny pomiędzy. Jest to też książka, o której powiedziano już niemal wszystko – o jej odbiorze można by zapewne napisać pracę naukową. W związku z tym nie będę się rozwodzić nad fabułą, a jedynie napiszę o tym, dlaczego powieść ta zrobiła na mnie takie wrażenie.

Nie uważam, żeby „Małe życie” było książką wybitną, jednak czasem jest tak, że tematyka nam tak podpasuje, że książka staje się naszą ulubioną. Przyznam, że czasem odnosiłam wrażenie, że Autorka zbytnio doświadczyła Juda. I choć wobec tego, co go spotkało nie można przejść obojętnie, to moja tak wysoka ocena jest spowodowana tą częścią historii, w której opisana jest dorosłość przyjaciół. Podoba mi się też język powieści, oszczędność dialogowa, ukazanie alienacji, strachu i samotności pośród ludzi.

Jude to bohater, który ma wszystko – jest inteligentny, ma świetnych przyjaciół, lubi swoją pracę, odniósł sukces w zawodzie, jest bogaty. Jednak to, co go spotkało w dzieciństwie unieważnia to wszystko. Można być na przysłowiowym szczycie, ale jeśli się w siebie nie wierzy, uważa się siebie za oszusta, który zaraz zostanie odkryty, to życie jest ciężkie – zwłaszcza jeśli nie jest się w stanie przyjąć pomocy najbliższych.

„Małe życie” poruszyło we mnie jakąś strunę, chłonęłam tę książkę, choć bardzo przeżywałam traumy głównego bohatera. Lektura pozwoliła mi też zrozumieć wiele rzeczy.
Mój dziadek mawiał, że życie to padół łez, na co jego syn, a mój wujek odpowiadał, że życie to padół śmiechu. Myślę, że odbiór „Małego życia” w dużej mierze zależy od tego, które z powyższych stwierdzeń jest nam bliższe. Ja się skłaniam raczej ku przekonaniu dziadka, może dlatego tak intensywnie odebrałam powieść.

Nie chcę popadać w zbytnią pompatyczność, ale „Małe życie” to jedna z najlepszych książek, jakie przeczytałam. Myślę też, że będę wracać do tej powieści.