Miłość w cieniu słońca

Katarzyna Grochola już od ponad ćwierć wieku dzieli się z czytelnikami swoją niezwykle różnorodną twórczością. W maju tego roku na rynku wydawniczym ukazała się jej najnowsza publikacja pt. „Miłość w cieniu słońca”.

Ta dosyć niewielka objętościowo powieść to historia Andrew i Hariett, których życiowe drogi krzyżują się właściwie przez przypadek… Są przecież jednak tacy, którzy stanowczo twierdzą, iż w życiu nie ma przypadków, więc całkiem możliwe, że zadziałało przeznaczenie… Najlepiej oceńcie to sami czytając tę książkę.

Autorka zderza w niej dwa zupełnie różne światy i osobowości bohaterów.

Hariett – artystka z bagażem doświadczeń, a jednocześnie nieprzebranym apetytem na życie, emocje i wszelakie doznania.

Andrew – mężczyzna pełen traum i lęków, wyizolowany, zamknięty w sobie, zupełnie przeciętny i zdawać by się mogło bezbarwny pracownik korporacji.

Z zetknięcia tych nieprzystających dla siebie orbit rodzi się niezwykle głęboka relacja. Uczucie, które stopniowo niszczy wszelkie tamy i mury, nawet te nieuświadomione lub skrzętnie tłumione, a zarazem buduje nowy świat pełen barw, odczuć, zamyślenia nad światem i człowiekiem.

Katarzyna Grochola oddaje narrację opowieści w ręce męskiego bohatera, co jest zabiegiem nadającym tej pozycji jeszcze ciekawszą perspektywę. „W cieniu słońca” to powieść mocno metaforyczna, przesycona różnorodnymi refleksjami. Jest to historia o wieloaspektowych relacjach, które, choć nieo...

Sięgnęłam po tę książkę, gdyż od wielu lat mam jakiś sentyment do autorki. Mam kilka jej książek w swojej bibliotece, które kiedyś czytałam z zapartym tchem i czekałam na następną jej powieść. To jednak jest już zupełnie inna Katarzyna Grochola, mniej znana chociaż nie można powiedzieć, że przez to gorsza. Po prostu zmieniła swój styl, tak jak zmieniała się sama.
"Miłość w cieniu słońca" to opowieść o miłości, ale zdecydowanie różniąca się od innych tego typu historii. Początkowo byłam jakby zawiedziona czy zniechęcona lekturą, czytanie ciągnęło się jakoś długo, lecz im dalej tym lepiej.
Andrew to typowy pracownik korporacji, jednakże skryty i nieśmiały, natomiast Harriet to całkowicie wyzwolona artystka, którą łatwo każdy dostrzeże jak kolorowy motyl, niepotrafiąca spokojnie ustać w jednym miejscu. Przypadkowe spotkanie na ulicy przed hotelem zapoczątkowało ich znajomość. Andrew zauroczył się nią od razu, Harriet początkowo nie zwróciła na niego zbytniej uwagi, a gdy w ramach zastępstwa za kolegę, odwoził ją na lotnisko, był niemal pewny, że już się nie spotkają, że straci ją z oczu na zawsze. Jednak być może przypadek lub los zdecydował inaczej..., niczym grom z jasnego nieba, spadła na nich miłość. I dla nich obojga ta miłość była wielkim zaskoczeniem.
Trochę dziwna historia o miłości opowiedziana jest z perspektywy mężczyzny, więc z pewnością jest nieco inna niż gdyby wspominała to kobieta.

Tyle czekania i rozczarowanie. Książka inna niż reszta tej autorki. I dlaczego jakaś Harriet, a nie swojska Helena?

Harriet jest wyzwolona artystka po traumie rozstania. Andrew jest pracownikiem korporacji, mierzącym się z ograniczeniami i lękami. Czy niespodziewana miłość będzie lekarstwem dla nich obojga?

Czy miłość może spaść jak grom z jasnego nieba? Czasem właśnie taką się wydaje. Niespodziewana, nagła, a nawet ryzykowana.

Oczywiście każdy chce tego co dobre. Chcę iść po stronie słońca. Ale Słońce ma też cień. Życiowe wyzwania problemy, skomplikowane uczucia.

Właśnie taka jest ta książka, życiowa - mówi o miłości i poszukiwaniu szczęścia.