Miłosna szarada

Nie mam ostatnio melodii na historyki. Nie idą mi i już. A skoro nawet nie udało mi się skończyć dwóch pewniaków (Jego przyjemności, Ukoić duszę dżentelmena) to nie powiem, żebym zbyt optymistycznie podeszła do tej książki. Ale cóż.
Zaczyna się fantastycznie. Pewnie jedynie z czytelniczego punktu widzenia bo na miejscu księcia, który zastaje w sytuacji jednoznacznej własną narzeczoną z kochankiem, nie chciałabym się znaleźć. Ale jak przystało na mężczyznę dzielnego i dumnego, nie pozwoli sobie w kaszę dmuchać.
Kara musi być adekwatna do winy.
Niewesoło układa się też sytuacja u przyszłej połówki księcia, która w chwili kiedy pełnym sercem oczekuje oświadczyn ukochanego, dowiaduje się, że a i owszem oświadczyny będą, ale oblubienica ma być inna.
Fajnie.
Miło.
Sympatycznie.
I zabawnie.
Doskonała opowieść do radowania się.
Lubię etap poznawania się bohaterów, a tutaj był wyjątkowo udany. Wbrew znajomości „sztuczek romansów historycznych” zaskoczyło mnie, że bohaterka tak szybko odgadła plan księcia. Choć przyznać muszę, że to nawet w najmniejszym stopniu nie zmniejszyło mojego zainteresowania tematem.
Z jednej strony znane motywy, bo i wzbudzanie zazdrości w niedoszłym oblubieńcu, zdrada, ciemny książę podejrzewany o zamordowanie swojej pierwszej żony, przyjaciółka, która zdobyła serce bliskiego mężczyzny, rodzina cudowna w swojej niekonwencjonalności i cudnie niepokorna. Z drugiej jakże odmienna miłość fizyczna w nocy w jednym mężczyzną i...