Mimo wszystko

Ile trzeba ciosów wymierzonych prosto w serce, by je zabić? Ile trzeba upokorzeń i przykrości, by uśmiercić miłość?

Alex wydaje się, że w końcu poukładał swoje życie. Gosia w końcu przyjechała by z nim być, z Mikim doszli do stopy przyjacielskiej. A praca daje mu satysfakcję. Jednak... nic nie może być tak kolorowe. Gdy przez przypadek poznaje Denisa, w jego życiu przychodzi lawina emocji i tornado zmian. Czy Alex ma szansę na szczęśliwe zakończenie?

Ta książka nie należy do lekkiej i szybkiej lektury. To książka o bólu, cierpieniu i walce. Walce o swoje życie i przekonanie. Alex jest postacią, która mimo dojrzałości wiekowej dopiero zaczyna się poznawać. Dowiaduje się, kim naprawdę jest i czego potrzebuje. Jego życie staje się powodem do zabawy, próbowania i szukania. Chłopak uważa, że cały świat leży przed nim otworem. I ma rację. Jednak świat jest zdradliwy i nie do końca pomocny.

Warsztat Łukasza niewątpliwie się poprawił. Książka nie skacze fabularnie i czasowo jak pierwszy tom. Postacie są bardziej dopracowanie. Mamy w rękach książkę, naprawdę z przesłaniem. Nie da się tak wprost napisać, co tutaj się wydarzyło bo była ona zaskakująca, dobra i pomysłowa.

Należy jednak zaznaczyć, że Alex to facet który walczył na maksa. I nie jedno z nas chciałoby tak żyć jak on.

Polecam.

Powiedzmy, że pierwsza część zrobiła na mnie spore wrażenie, dlatego nie mogłam pozwolić, by kolejna czekała w samotności. Miło było powrócić do naszych postaci, które mam ochotę nazywać ludźmi. Ktoś powie, że bycie biseksualnym to coś dziwnego, jednak ja znam osobę, która taka jest. Według mnie jest normalna, tylko ma szerszy krąg zainteresowań.
Co do książki, to zaczyna się całkiem podobnie. Widzimy Alexa na kozetce u Julii, który szczyci ją kolejnymi opowieściami. Jednak teraz, skoro zwracają się do siebie na Ty, można zauważyć, że ich role jakby bardziej się odwróciły. Jakby to nie Alex chciał o tym wszystkim opowiedzieć, tylko ona pragnęła ją poznać. Alex nie pozwolił jej przeczytać swojego pamiętnika. To ją nieco podburzyło, ale pozwoliła mu na dalszą opowieść.
Chciałam tylko wtrącić, że to czytelnikom zależało, by autor napisał częśc drugą i przyznaję, że jest na wyższym poziomie. Postacie są jakby pewniejsze, jakby czuli, że nam na nich zależy. I styl stał się lepiej dostrzegalny, jakby bardziej donośny, dosadny i lepiej ukształtowany. Postacie się kocha i nienawidzi jednocześnie. W chwilach rozpaczy chcemy ich pocieszyć, a wybuchach gniewu, zrugać. Jakby żyli naprawdę. Niewielu autorów potrafi tak wykreować świat, jakby istniał naprawdę. Nawet nie chce nas do tego przekonywać. My sami widzimy, a raczej czytamy o przyjaźni, która potrafi zatrzeć każdy ślad. Kiedy czytałam o upokorzeniu Alexa, aż mnie serce ściskało. Bardzo kochał Mikkiego, wparował do jeg...