Mój rok relaksu i odpoczynku

Jezu, jaka ta książka była nieprzyjemna, ale nie w pozytywnym sensie, jak to czasami bywa z wybitną literaturą. Nieprzyjemna, bo pod warstwą quasi-naturalistycznych opisów srania, rzygania i brania przez bohaterkę coraz to nowszych psychotropów, nie ma żadnej treści. Mój rok relaksu i odpoczynku to dwustustronicowy zapis psucia sobie życia przez najbardziej antypatycznych ludzi, jacy chodzili po ziemi. W pewnym momencie chciałam już, żeby główna bohaterka zniszczyła już tymi prochami żołądek i umarła, a narracja pierwszoosobowa jeszcze te uczucia pogłębiała.
Rozumiem, że nie zawsze musimy bohaterów lubić, że niektóre postacie są specjalnie tak konstruowane, żeby wzbudzały niechęć, ale tutaj nie ma żadnej przeciwwagi, nikogo, na kim moglibyśmy się oprzeć, bo poza naszą narratorką, która sama wszystkich dookoła siebie odpycha, traktuje jedyną jej bliską osobę jak śmiecia, a później płacze, że nikt jej nie lubi, bo jest taka piękna i bogata, mamy:

- jej "najlepszą przyjaciółkę", która, szczerze powiedziawszy, jest najjaśniejszym punktem całych tych wypocin; szkoda, że książka chce nam wmówić, że to ona jest tą toksyczną,
- jej totalnie niekompetentną psychiatryczkę, która nie słucha co się do niej mówi i która tylko wystawia recepty na wszystkie leki, o które się ją poprosi,
- jej rodziców, oboje oczywiście egoistyczni i skupieni na sobie, ojciec nawet do tego stopnia, że ignoruje swoją córkę i zachowuje się tak, jakby jej nie było,
- jej c...