Naznaczeni na zawsze

Treść dotyka kwestii imigrantów w Szwecji i pod względem społecznym, dostając rzut na tę problematykę można coś z książki wynieść. Natomiast w warstwie kryminalnej jest zbyt przewidywalna. Emelie Schepp zachowuje się, jak matka, która pod pozorem odrabiania lekcji z dzieckiem, zamiast jedynie doglądać i ewentualnie korygować błędy, woli przejąc nad pracą kontrolę. To samo dzieje się z treścią książki. Jeśli pragniemy zagadki, nad którą będziemy rozmyślać wraz z rozwijająca się akcją, to nie w tym przypadku. Powieść jest tak skonstruowana, że mamy nieodparte wrażenie, iż prowadzi się nas za rękę przy stawianiu każdego kolejnego kroku. Wszystko idzie za prosto, jest prowadzone jednotorowo.
Nie pomogło tu nawet wikłanie bohaterki w traumy z przeszłości. A żeby było mniej oryginalnie, to jeszcze wiąże się przeszłość Jany z obecną sytuacją kryminalną. Jakież to banalne. Oczywiście, dzięki takiemu zabiegowi lepiej poznajemy wiodącą postać. Takie, a nie inne zachowanie, jest podyktowane zdarzeniami z przeszłości i o ile może być to ciekawe dla czytelnika, to niekoniecznie musi się ją dzięki temu polubić. A niestety, gdy do gustu nie przypadnie nam postać bohatera prowadzącego w cyklu, to obniża się nasze zainteresowanie całością.
W przypadku powieści Emelie Schepp może nawet nie tyle niedociągnięcia w samej fabule męczą, ale irytują postaci. Najpierw, zniechęcająca do siebie innych, pani prokurator, potem nijaki komisarz Henrik Levin, a na koniec jeszcze aspirant Mia Bola...