Opinia na temat książki Nie oddam dzieci!

Wiem, że Autorka znana jest ze swoich ciepłych powieści o dworkach i malowniczych zakątkach, w sam raz na chwilę w długie zimowe wieczory dla zebrania oddechu, poczucia się jak u babci w pierzynie, gdzie było ciepło, bezpiecznie. Ale jeśli ktoś bierze się za pisanie książki na poważne tematy, niejednokrotnie przerabiane w mediach interwencyjnych i pisze tak płytką rzecz, gdzie jeden stereotyp popycha drugi to już mnie rozrywa od środka.
"Najmocniejsza powieść Katarzyny Michalak. Roztrzaskuje serce na kawałki, wzbudza skrajne emocje, wzrusza do łez." O taaak! wzbudza skrajne emocje i jak nic roztrzaskuje serca na kawałki tych czytelników, którzy stykając się z powieścią liczą na realistyczne podejście do zdarzeń.

Same interwencje lekarskie śmiechu warte, akcje niczym z "Ostrego dyżuru" Ja mogę się nie znać na temacie, ale ktoś kto chce się pokusić o napisanie książki dotykającej takiej czy innej dziedziny powinien najpierw zrobić głębsze rozpoznanie w temacie, bo mnie na zdrowy rozsądek wygląda na cud cesarka u zmarłej i zdrowiusi bobas. Szanowna chyba nie zdaje sobie sprawy czym jest cesarskie cięcie, ze to przede wszystkim operacja! A potem wyjście z wypadku w takim stanie winowajcy całego zajścia, że na 2 dzień wypisuje się ze szpitala, a był w tak makabrycznym stanie. Taaak, jednego dnia nieprzytomny, ze wstrząśnieniem mózgu, drugiego leci na spacer. Widać mu się odmieniło, jak stany przejściowe u kobiety, która gotuje się w nerwach na faceta.
Dialogi żenujące. Rozumiem, że autorka chciała podkreślić pochodzenie bohaterów, ale bez przesady, bo aż robi się wymiotnie i po raz kolejny leci się stereotypami. Jeśli powodujący wypadek jest pijany, naćpany, a najlepiej z jakiegoś daaalekiego marginesu społecznego to i można soczyście pogawędzić. Jeśli bohater jest z tych pozytywnych to i ma wyższą pozycję społeczną i praktycznie wszystko mu się należy, ludzie przed nim klękają, a wszelkie głupoty od ręki są mu wybaczone. Ton wypowiedzi wzniosły i nawet jeśli przeklnie, to tak poetycko wypadnie. Uprawnienia ma jak szef CBA, wszędzie wejdzie, wszystko wybada, do tego pełne poparcie i szacunek należny władzy.
A to miała być komedia czy rzecz na poważnie?

Nie znam tak dobrze dorobku pani Michalak, ale pokuszę się już na tym etapie, że to być może tutaj spotkamy najbardziej przerysowanych bohaterów. A przez to cała historia zamiast naprawdę chwytać za serce staje się banalna do bólu. W dodatku czuję się nachalny ton, moralizowanie, z góry postacie przypisane do określonego modelu postępowania, a może by tak jeszcze happy end na miarę hollywoodzkich produkcji? I mamy kompletne dzieło.

Na końcu rzeczywiście płakać mi się chce, bo poświęciłam czas na przeczytanie owej "najmocniejszej" powieści autorki, ponieważ teraz ze strachem będę sięgać po te, które mam we własnej biblioteczce.