Niech trwają tylko miłe chwile

Dwie kobiety, dwie matki, Élise i Lily.
Pierwsza czuje się bardzo samotna po tym, jak wcześniej córka, a teraz syn wyprowadza się z domu, by rozpocząć życie na własny rachunek. Jeszcze bardziej tęskni pies chłopaka, u którego weterynarz stwierdza depresję. Druga właśnie została matką zbyt wcześnie narodzonego dziecka, więc drży w obawie o jego życie.

Akcja toczy się leniwie, a mimo to jest zajmująca i niezmiernie ciekawa, sprawia też, że zakończenie uderza w nas z podwójną siłą rażenia. Traktuje o macierzyństwie i wszystkich jego etapach. I mnie sprowokowała do słodko gorzkich wspomnień, w których moje dziecko zamiast "hura!" wrzeszczało na cały głos "huja!". Nie jestem w stanie określić czy podczas tej lektury więcej śmiałam się, czy płakałam, jedno jest pewne, emocji tu nie brakuje.
"Słodkie chwile przemijają, ale nie znikają. Gdzieś w głębi nas pozostają na zawsze. Nazywamy je wspomnieniami".

Autorka porusza problem wcześniactwa oraz syndrom pustego gniazda, który szczególnie mocno dotyka kobiety. Wypadając nagle z roli matki Élise przestała czuć się potrzebna, "zabijała" czas nie potrafiąc odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Szczęśliwym zrządzeniem losu zostaje wolontariuszką na szpitalnym oddziale neonatologii i zaczyna pracować jako przytulacz. To doświadczenie będzie jedną z wielu zmian w jej życiu.
"Bezsilność w obliczu cierpienia dziecka to najtrudniejsze, przez co muszą przechodzić rodzice".

"Niech trwają tylko miłe chwil...

„Niech trwają tylko dobre chwile” to powieść opowiadająca historię dwóch kobiet. Elise i Lily są w różnych wieku a to co ich łączy to fakt bycia mamą. Elise ma już dorosłe dzieci, które opuściły swój dom rodzinny. Kobieta czuje się samotna w pustym domu i tęskni za latami gdy jej marzeniem było by mieć chwilę dla siebie. Teraz leży na łóżku i zastanawia się co zrobić ze swoim czasem wolnym. Z mężem rozwiodła się i mieszka teraz sama. Dla wypełnienia pustki posiada „dziwnego” psa. Ale tej pustki nic i nikt jej już nie wypełni. Jest symbolem matki, która zmaga się z syndromem opuszczonej matki. Codziennie jednak pisze do swoich dzieci sms-y, by chociaż w ten sposób mieć z nimi jakiś kontakt. Te wirtualne rozmowy spowodowały, że nie jeden raz uśmiechnęłam się i myślę, że mogę być taką mamusią w przyszłości, która będzie chciała mieć chociaż namiastkę kontaktu z własnym dzieckiem. Rozmowy Elise i jej dzieci były pełne ciepła, nawet jeśli Thomas lub Charline tyci irytowały się pytaniami mamuśki.

Lili to jeszcze młoda dziewczyna, która zaszła za szybko w ciążę i urodziła również za wcześnie, bo 7 miesiącu ciąży. Jej córeczka każdego dnia walczy o życie. Lili codziennie przemierza szpitalny korytarz i obserwuje inne matki, które zmagają się z podobnym problem. Jej historia bardzo porusza, ale również daje nadzieję.

Książka dostarcza wielu emocji. Historia obu pań jest bardzo poruszająca i prawdziwa. Codziennie rodzą się wcześniaki a stars...

Moi drodzy myślałam, że drugiej takiej przepięknej książki jak opowieść o Ove nie znajdę, a tu proszę natrafiłam na tę książkę i się zakochałam. Książka opowiada o macierzyństwie pod różnymi kontami, czyli mamie emerytowanej, mamach wcześniaków, ich rozterkach, zmartwieniach, ale to opowieść nie tylko o mamach, bo tata też się tu znajdzie i też będzie musiał się zmierzyć z szarą rzeczywistością i problemami rodzicielskimi. Lili to mama, która zbyt wcześnie urodziła córeczkę, dziewczynka każdego dnia walczy o swoje życie, natomiast Elise to mama, której dzieci już wyfrunęły z gniazda. Jedna rozpoczęła swoją drogę przez macierzyństwo, a druga po wyprowadzeniu się dzieci czuje się samotna i opuszczona. My jesteśmy obserwatorami i towarzyszami obu pań, nie ukrywam, że jako mama wielokrotnie czułam się jakby przejechał po mnie czołg, choroby, nieprzespane noce, ale kiedy na macierzyństwo spojrzałam z perspektywy Elise zrobiło mi się smutno, moje dzieci też kiedyś rozpoczną swoje życie, a ja zostanę sama z mnóstwem wolnego czasu. Najbardziej zaciekawiła mnie historia Lili jej pobyt w szpitalu i personel pokazany w dwóch obliczach, jakże to prawdziwe, ludzie z tymi samymi problemami, przyjaźń, jaka się stworzy między nimi coś pięknego. Jest to książka emocjonalna, tu raz człowiek płacze po czym zaraz się uśmiecha, wachlarz emocji wylewa się z każdej kolejnej przeczytanej strony. W książce poruszany jest też temat wolontariuszy do przytulania maluszków, muszę przyznać, że bardzo...

Dwie bohaterki. Każda z nich musi zmierzyć się z problemami adekwatnymi do swojego wieku. Jedna jest świeżo upieczoną mamą, pełną obaw o swoje dziecko. Druga to dojrzała kobieta, która zostaje w "pustym gnieździe", po tym jak dwójka jej dzieci wyjeżdza

To powieść pełna ciepła, komfortowa i otulająca, jednak nie ma w niej nic, co mogło by wskazywać na lekturę płytką czy infantylną. Historia o macierzyństwie, o trudach, jakie spotykają kobiety na każdym etapie dorastania dzieci. Bohaterki to prawdziwe kobiety, z prawdziwymi problemami, każda z nich po trochę próbuje odnaleźć się w nowej sytuacji.
Autorka ma niewątpliwy dar pisania o rzeczach bardzo prostych, codziennych, w taki sposób, że ciężko się oderwać. Ja sama przeczytałam tą książkę na dwa razy. I chociaż nie ma tu gwałtownych zwrotów akcji, czy pędzącej fabuły, uważam, że jest to powieść zajmująca i bardzo ciekawa.

Myślę, że do gustu przypadnie każdej kobiecie, w szczególności matkom. Bo to książkach właśnie o nich.