Piękne życie

Życie to ciągłe niespodzianki, nigdy nie wiadomo, za którym rogiem kryje się szczęście a gdzie natkniemy się na złe wieści. To loteria. I nie nikt ma pewności, że będzie żył zdrowo i szczęśliwie. Bo szczęścia i zdrowia nie da się nigdzie kupić...
"Piękne życie" to realistyczna, delikatna a zarazem pełna humoru historia, która opisuje realia międzyludzkie a także uświadamia czytelnika, że trzeba z życia czerpać garściami wszystko co się daje, nie czekać, nie odkładać na później, trzeba wybaczać, rozmawiać o wszystkich problemach szczerze i chociaż spróbować pięknie żyć.
Jedyne, co mi się w tej książce nie podobało, to samo jej zakończenie. Lecz może tylko mam takie wrażenie, gdyż po prostu znam podobną sytuację, lecz skończyła się inaczej...

Piękna powieść o życiu. We wszystkich jego odsłonach. Czy było ono dla dwóch sióstr piękne? Czy tylko zaklinały rzeczywistość ?
Fabuła powieści przebiega dwutorowo. Dwie przeplatające się linie czasowe są dobrym efektem , który zmusza Czytelnika do łączenia różnych faktów i bieżącej oceny sytuacji.
Dwie siostry , jakże różne - co się przecież często zdarza - spotykają się w domu babci i mimowolnie , w ciągu dwóch tygodni , dokonują oczyszczenia ich relacji. Nie jest to łatwe , bo przeszłość wciąż upomina się o swoje prawa. Jest żywa , obecna , przenika do ich aktualnego życia. "Niektóre wspomnienia z dzieciństwa są jak stare obrazy : niszczeją , kiedy je wystawić na światło dzienne. Dlatego trzymamy je gdzieś w sobie, z dala od spojrzeń , nietknięte."
Książka przybliża czas dzieciństwa sióstr i utożsamia je z ich obecnym życiem , wraca do trudnych wydarzeń z dzieciństwa , które nie uległy zatarciu. Ukazuje nieprzyjemne fakty , ale prezentowane chwile szczęścia , których nośnikiem jest babcia , oczyszczają . Dają nadzieję , bo jak twierdzi Emma " zapach szczęścia jest silniejszy w deszczu"

Ta powieść doprowadziła mnie do łez...

Trudne dzieciństwo naznaczyło siostry na całe życie, również tym, która jaką rolę ma w ich relacji. Kiedy decydują się na spędzenie we dwie tygodnia, okazuje się, że przeszłość zaczyna powracać do każdej z nich. Czy odnajdą siebie nawzajem? Czy jest szansa skleić to co zdaje się bezpowrotnie rozklejone?

Cudowna powieść o miłości, bólu, stracie, zrozumieniu, żalu...

Już pierwsze strony sprawiły, że poczułam klimat, który zadziałał na mnie jak magnes. Mieszanka ciepła, bólu, refleksji, które przemówiły do mnie z pełną mocą.
Do tego język, który w prostej formie zabiera czytelnika na wycieczkę po bardzo wrażliwych rejonach. Jestem zauroczona!!! Mało tego chcę więcej i z chęcią sięgnę po inne książki Autorki.
Uwielbiam taką głębię skrytą między słowami, to co niewypowiedziane a jednak wręcz namacalne.
Do tego wszystkiego, jest to po prostu fenomenalna historia, którą warto poznać 😀

Dla mnie jest to jedno z odkryć tego roku, więc #wartojakpieron 😀

„Piękne życie” to już trzecia powieść autorstwa Virginie Grimaldi, po którą sięgam.

Główne bohaterki, Emma i Agathe, po pięciu latach braku kontaktu, spotykają się w domu swojej zmarłej babci, aby uporządkować przeszłość i naprawić swój kontakt.

Dawno nie czytałam tak prawdziwej powieści o rodzinnych relacjach. Kocham tę wrażliwość, to poczucie humoru i ciepło. Nie brakuje tu również bolesnych momentów: rozwód rodziców, śmierć ojca w wypadku samochodowym, nadużywająca alkoholu, przemocowa matka, śmierć ukochanego dziadka — wszystko to spotkało je już w okresie dzieciństwa. Nie pozostało też bez trwałego wpływu na ich dalsze życie.

Lekki i przyjemny styl pisarki sprawia, że narracja prowadzona z perspektywy zarówno Emmy, jak i Agathe, czyni historię bardziej wielowymiarową i jeszcze ciekawszą, a czytelnikowi daje pełniejszy obraz ich uczuć i myśli. Akcja zabiera nas w podróż do Kraju Basków, gdzie siostry spędzały każde, tak bardzo wyczekiwane lato. Teraz wracając wspomnieniami do tamtych dni, próbują zrozumieć, co poszło nie tak w ich relacji i odbudować rodzinne więzi.

„Piękne życie” to wzruszająca opowieść o siostrzanej miłości, zrozumieniu i przebaczeniu.

„(…) między rodzeństwem istnieje jakaś niewytłumaczalna i nieuchwytna więź, która pozwala się porozumieć jednym spojrzeniem i wybaczyć sobie w ciągu sekundy, więź, która jest niczym most dla zmysłów, więź, która spina nam trzewia, kiedy to drugie cierpi, i wprawia nas w radość, kiedy jest szczęśliwe ”.

Emma i Agathe to siostry.

Emma jest starsza, podobna do matki. Od urodzenia niezbyt wylewna, przewidująca i uporządkowana. Potrafi ukryć „wewnętrzną burzę”, zebrać się w sobie, ogarnąć życie i zaopiekować się wszystkim w koło, a przede wszystkim młodszą siostrą..

Agathe jest młodsza, podobna do ojca. Od początku biorąca od życia wszystko albo nic, nieznająca stanów pośrednich, mająca emocje wypisane na twarzy. Beztroska bałaganiara, wierna sobie, zapalczywa, nieokiełznana.. Niekiedy przygnieciona ciężarem swoich smutków, który na szczęście pomaga jej dźwigać starsza siostra..

Siostry Delome – dziś dorosłe kobiety, choć dzieli wiele, łączą nie tylko więzy krwi. Obydwie boją się pająków i potrafią śmiać do utraty tchu, tańczyć w deszczu i poskromić ocean. Wspomnienia wspólnych chwil, choć spędzonych razem – mają różne barwy. Bo „gdy chmury świadomości przysłonią niebo dzieciństwa”, rzeczywistość okazuje się cierpka, kwaśna, okrutna..

W ich wspólnej, pełnej blasków historii, jest jednak pięcioletnia luka.. rzucająca cień na ich wrażliwość.

Śmierć ukochanej babci staje się idealnym pretekstem, by po latach nadrobić stracony...

Ta książka to idealny przykład, że powieść nie musi mieć pędzącej akcji, nie musi opierać się na romantycznej relacji, a nawet mieć skomplikowanej fabuły, żeby zachwycić i nie pozwolić czytelnikowi się oderwać, aż do ostatniej strony.

To dramat obyczajowy, pełen emocji, traum. Historia trudnej relacji między siostrami, między córką, a matką. To wszystko owiane tajemnicą teraz, w teraźniejszości, ale też tajemnicą z przeszłości. Niby oczywista, a zarazem pełna niedopowiedzeń. Prosta, bo ciężko tu szukać wymyślnych wydarzeń, a równocześnie złożona jak życie. I chociaż ktoś by mógł zarzucić jej, że to nie mogło się wdarzyć w realnym świecie, to to w jaki sposób wszystkie wydarzenia zostały przedstawione sprawia, że ja uwierzyłam w każde słowo.
Podeszłam do tej książki całkowicie bez oczekiwań, nawet trochę bez wgłębiania się o czym będzie, a okazało się że takiej powieści chciałam.

Czytało się świetnie, była wciagajaca, angażująca i ciekawa. Myślę, że zostanie w moich myślach na dłużej. Ogromnie polecam.

Książka, która ostatnio mnie emocjonalnie rozbiła to…

…PIĘKNE ŻYCIE. Historia niezwykła, piękna, wzruszająca, łapiąca za serce, historia gdzie śmiech mieszał się ze łzami, historia siostrzanej miłości.

Opowieść, która okazała się mi bardzo bliska, opowieść, która sprawiała, że przewracając kolejne strony cały czas myślałam o mojej siostrze…

„Między rodzeństwem istnieje jakaś niewytłumaczalna więź, która pozwala się porozumieć jednym spojrzeniem i wybaczyć w ciągu sekundy, więź, która jest niczym most dla zmysłów, więź, która spina nam trzewia, kiedy to drugie cierpi, i wprawia nas w radość, kiedy jest szczęśliwe.” Znam tę więź, znam to uczucie i te spojrzenia…

Emma i Agathe spotykają się pięciu latach… co sprawiło, że w ich życiu nastąpiła taka przerwa? Wcześniej były sobie bardzo bliskie, nadal są. To śmierć ich ukochanej babci sprawia, że chcą spędzić ze sobą trochę czasu. Tydzień tylko dla nich, tylko we dwie z wspomnieniami, marzeniami, opowieściami o sobie, o swoich uczuciach, lękach, strachu, nieporozumieniach, trudnej przeszłości. Krok po kroku czytelnik zagląda za drzwi ich życia, dowiaduje się z czym się mierzyły, dlaczego mają w sobie tyle niepewności i obaw. Uśmiecha się do nich i płaczem razem z nimi. Wybrały to miejsce na spotkanie, bo tam czuły się bezpieczne, szczęśliwe i kochane, czy odnajdą w sobie na nowo tę radość życia? Nie miały łatwego dzieciństwa, strata ojca, „strata” matki, bo ta nie była wzorem do naśladowania...

Przeszłość warunkuje obecne życie sióstr Emmy i Agathe. W „Pięknym życiu” dziewczyny spotykają się po kilkuletnim nie widzeniu – po raz ostatni chcą spędzić trochę czasu w domu swojej ukochanej babci, po jej śmierci. Przede wszystkim na początku są jakby „najeżone”, kiedyś niewyjaśnione zdarzenia spowodowało ich rozstanie, teraz mają dla siebie czas, potrzebę uporządkowania pewnych spraw, zebranie pamiątek po swojej młodości w domu dziadków.

Jak to w rodzinie, jest sporo spraw, zdarzeń, które są z punktu widzenia dwóch sióstr były całkiem odmiennie postrzegane. Retrospektywne wspomnienia dziewczyn stopniowo klarują i wyjaśniają zdarzania z ich przeszłości, ich odczucia, potrzeby, od najwcześniejszych lat. Uwidaczniają się pęknięcia, rany i krzywdy których doświadczyły. To jaka historia wyławia się z przywołanych wspomnień – jakby pamiętnikarskich zapisków - nie jest wcale wesoła.

W czasie teraźniejszym siostry muszą dojść da porozumienia, przynajmniej z takim założeniem przyjechała do domu babci starsza z sióstr. Stoi za tym sprawa, która siostra zdradza na koniec wizyty.

Czym zatem jest to tytułowe „piękne życie”? Czy o pięknym życiu decyduje brak kłopotów, przeszkód, zero problemów czy tylko chwile szczęścia, pełni szczęścia i spokoju, akceptacji i poczucia bezgranicznej miłości.

Dziękuję Wydawnictwu Sonia Draga za możliwość lektury.