Niehalo

Mam problem z podzieleniem się z Wami moimi wrażeniami po lekturze „Niehalo”. Bo obok dobrej zabawy, chwilami była też konsternacja.

Po pierwsze to doskonała intelektualna rozrywka. Groteska, humor, absurd w fantastycznie celnych spostrzeżeniach i odniesieniach do rzeczywistości. Mierzenie się z mitami, stereotypami, kompleksami z pozbawioną kompromisów młodzieńczą energią i świeżym spojrzeniem.
Po drugie to świetna zabawa językiem polskim, jego niuansami, precyzją znaczeń. Mój podziw budził niesamowity słuch językowy autora umożliwiający tworzenie prawdziwych delicji. Raczyłam się tymi smaczkami z niekłamaną przyjemnością :).
Następnie radość z tak udanego debiutu: prozy świeżej i autentycznej, chociaż, moim zdaniem, trochę nierównej, z miejscami wyraźnie słabszymi zarówno w sferze pomysłu na poprowadzenie akcji, wykorzystanie pewnych motywów, jak i w sferze językowej.

A teraz spadek euforii.
Treściowo rzecz trudna mentalnie do przyjęcia. Dla mnie. I moich dotychczasowych wyobrażeń. Hm… Narratorem jest młody człowiek. Magistrant polonistyki. Intelektualista. Dla mnie: intelektualista z wyższej półki /zawsze za takich uważałam szczęściarzy po polonistyce :)/. Jego zachowanie, moralność, słownictwo /do tej pory utożsamiane przeze mnie z buntem nastolatków lub tradycją rynsztokową/ wprawiało mnie w takie zakłopotanie, że zaczęłam zastanawiać się, czy to aby nie sygnał, bym rozejrzała się za jakimś twarzowym berecikiem z puszystej koziej wełny :).

Poszukuję do kupienia, prosze o kontakt chętnego do sprzedania posiadacza:)