Nielekarz, czyli jak wyleczyłem się z medycyny

Książka „Nielekarz, czyli jak wyleczyłem się z medycyny” zawiera bardzo osobiste zwierzenia. Większość z nich dotyczy sfery prywatnej autora lub tej części, której lekarze nie znoszą najbardziej – bycia pacjentem. Historie przeważnie są zabawne i pełne autoironii, ale jest kilka takich, które przywołują zupełnie przeciwne uczucia.

Trudo jest mi oceniać tak intymną książkę, a wystawiona ocena wynika bezpośrednio z faktu, iż wolę słuchać opowieści z tej medycznej części życia autora.

Oczywiście gdzieś tam znalazły się urywki, które chcąc nie chcąc, porównywałam do swojej pracy zawodowej. Najbardziej zapadł mi w pamięć fragment o wakacyjnych praktykach, jakie autor musiał odbyć w przychodni:

Książka jednocześnie niesamowicie śmieszna, ale i bardzo smutna - chyba najdojrzalszy utwór autora. Pozycja dla każdego, kto dusi się w swoim życiu, kto głównie chce sprostać wymaganiom innych - historia Adama Kaya pokazuje, że warto walczyć o swoje.

Autor, choć ociera się o ekshibicjonizm, nie boi się śmiać ze swoich upadków i porażek życiowych, co jest raczej rzadkie w dobie mediów społecznościowych, które kreują zakłamany i sztuczny obraz życia.

A może by tak rzucić szanowany zawód lekarza i zostać początkującym pisarzem-komikiem? Czyli historia Adama Kaya. Jeśli znacie już „Będzie bolało” albo „Świąteczny dyżur”, to wiecie, że i w „Nielekarzu, czyli jak wyleczyłem się z medycyny” prócz dawki humoru możecie spodziewać się też momentów poruszających, trudnych i szczerości do bólu.

"Humor od zawsze był moim sposobem na ucieczkę od rzeczywistości”

Najnowsza książka autora jest z jednej strony zbiorem zdarzeń, które doprowadziły do jego ostatecznego rozstania z medycyną, z drugiej bardzo osobistą próbą ukazania spustoszeń, jakich dokonało wtłoczenie go w ramy zbudowane z czyichś marzeń i oczekiwań. Wpływu, jakie wywarło na jego zdrowie i życie osobiste. Nie oszczędza w tej próbie siebie i innych. Obnaża swoje najbardziej intymne traumy, co zdaje się być formą spowiedzi, ale też aktem ogromnej odwagi, szczególnie u osoby nauczonej kryć emocje za fasadą profesjonalizmu lekarza.

Autor dzieli się z nami swoimi początkami na nowej drodze, chwilami zwątpienia, reakcją najbliższych czy prozaicznym brakiem pieniędzy. Dzięki humorowi, który wcześniej był jego tarczą, sposobem na zachowanie zdrowia psychicznego i wentylem bezpieczeństwa udaje mu się osiągnąć cel i diametralnie zmienić swoje życie. Tylko, czy poszedłby tą ścieżką nie mając doświadczeń w służbie zdrowia? I ile go ta zmiana kosztowała?

Ta książka jak wspomniałam jest bardzo intymna i szczera, a bezpośredniość autora niektórych...

Bycie lekarzem to zdecydowanie nie jest profesja, którą pełni się w określonych godzinach. Bycie lekarzem to pośrednio styl życia, powołanie, które ogromnie wpływa na życie prywatne ale i na człowieka tak ogólnie. Stykanie się na co dzień ze śmiercią, z walką o ludzkie zdrowie, z wyzwaniami, na które nie są w stanie przygotować żadne studia, a nawet często lata doświadczeń, nie jest łatwe i może nieść przeróżne skutki. Pomimo wszystko rzadko który lekarz decyduje się odwiesić stetoskop i odejść, wkraczając na zupełnie inną ścieżkę kariery. Lecz czy można tak do końca przestać być lekarzem? I czy tak odważne posunięcie jak rezygnacja z obranej lata wcześniej drogi jest warte wszystkich niedogodności, z którymi trzeba się zmierzyć?

Adam Kay zauroczył mnie swoim stylem pisania, znakomitymi dopiskami, ciętym językiem i niepohamowaną szczerością, gdy wydawać by się mogło wieki temu, sięgnęłam po "Będzie bolało". I choć minęło trochę czasu od jego genialnego debiutu, to Autor, patrząc na tę jego książkę, niewiele się zmienił. Nadal opisuje otaczający go świat ze specyficznym humorem, nie waha się wytykać błędów popełnianych w służbie zdrowia ale i decyduje się na poruszającą spowiedź dotyczącą jego życia prywatnego. I choć może się nasunąć refleksja, że przecież Kay nie jest żadnym celebrytą, ani kimkolwiek znanym na tyle, że jego perypetie mogłyby zainteresować, to zaręczam, że jednak interesują- i to jak! Z przejęciem, wybuchami śmiechu i łzami w oczach na przemian...

Adam postanawia skończyć swoją medyczną karierę. Odkłada na bok wszystko, co z nią związane, a w swoje dłonie bierze pióro. Jednak ona nie chce mu dać spokoju i pojawia się w naj mniej spodziewanym momencie i to na dodatek zupełnie inaczej niż można by się spodziewać. Co takiego się stanie? Jak potoczy się życie Adama? Jak zareagują na jego decyzję bliskie mu osoby?

Zacznę od tego, że moim zdaniem książka nie jest dla każdego. Dlaczego? Ponieważ porusza trudne tematy, a niektóre sprawy są tak opisane, że może to przeszkadzać wrażliwym osobą. Ja na szczęście do nich nie należę i mnie się książka podobała. Podczas czytania dostałam ogromną dawkę emocji, były momenty, w których głośno się śmiałam, ale również takie, w których nie mogłam powstrzymać łez.

Książka pt.: „Nielekarz, czyli jak wyleczyłem się z medycyny” to według mnie ciekawa propozycja dla wszystkich lubiących poczytać o różnych medycznych przypadkach, pośmiać się, a jednocześnie wzruszyć, a to wszystko w ciekawej formie. Polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Nielekarz, czyli jak wyleczyłem się z Adama Kaya.
Zdecydowanie słabsze niż "Będzie bolało". Okazji do uśmiechu mało, raczej wylewanie żali autora na wszystko, co go otacza. Nawet jako autobiografia jest to słabe, momentami wręcz niesmaczne. Więcej pedalskiej erotyki lub wręcz porno niż okazji do śmiechu.

Kay chyba jednak z tej medycyny się nie wyleczył, skoro wciąż o niej pisze, choć okazuje się to już trochę mdłe. Część ciętego humoru została, ale wszystko przeplatane tematyką skatologiczną, od której aż momentami niedobrze się robi. Najmądrzejsze słowa zawarte są w Posłowiu. Kay wciąż sporo mówi, ale czy ma jeszcze coś do powiedzenia?