Opinia na temat książki Obcy

 Francuski minimalizm w błyskotliwym wydaniu (nawet okładka pozuje na prostotę). Męski stoicyzm w kontrze do rozjuszonego społeczeństwa. Zacznę nietypowo, bo z autorem ,,znamy się'' od lat. Kiedyś polonistka zapytała mnie, gdyż wiedziała, że czytam literaturę, jaki tytuł wielbię ponad miarę albo do którego wracam mimochodem - bez wahania odrzekłem, że ,,Człowiek zbuntowany'' od Alberta Camus. Tytuł był nieprzypadkowy, bo sam buntowałem się wobec szkolnictwa i procesu edukacji, który, z tego co słyszę, nadal kuleje. Nabrałem ,,żywego'' kontaktu z autorem. On rozumiał moje pobudki, a ja przytakiwałem, że żyjemy w zgodzie. Po długiej przerwie wracam do, jakby nie mówić, mentora literatury. I przeglądając tytuły, do których jeszcze nie zajrzałem - zauważyłem ,,Obcego''. Do chłodnego, pozbawionego emocji człowieka, na którego śmierć matki nie robi wrażenia, a na wieść o wyjeździe do Paryża, kwituje - nie ma takiej potrzeby.

Albert Camus w zręczny sposób ukazuje, jak bardzo jesteśmy narażeni na wpływ tłumu. Jeśli się z nimi nie zgadzamy, to myślą, że kłamiemy, oddalamy się od dialogu z drugim człowiekiem. Jakoś nie potrafię zrozumieć tłumu, główny bohater wydaje mi się bliższy, bo nie udaje, że go coś nie interesuje, że zachowuje stoicki spokój wobec tragedii i konfliktów. To niemal samuraj, który wybrał własną drogę i nie potrzebuje, aby się kłaniać swoim ,,panom'', którzy chcą go sprowadzić do roli poddanego. Bardzo dojrzałe, wczesne dzieło mistrza absurdu, który nie godził się na taki stan rzeczy, jaki widujemy za oknem.