Ocalała z chińskiego gułagu

O chińskim systemie obozów koncentracyjnych. O tym, jak Chiny mydlą oczy Europie. Za mało słów, żeby napisać coś więcej...
Bardzo ciekawie napisana i tylko szkoda, że to prawda. W dodatku to wszystko dzieje się TERAZ.

Nie będę się rozpisywał, bo istnieje obawa, że za bardzo i za daleko mnie poniesie.

Ta książka jest dosłownie IDEALNYM przykładem jak łatwo można „zamordować” niezwykle ważny temat istniejących współcześnie w chińskiej prowincji Sinciang obozów koncentracyjnych, w których przetrzymywani są głownie przedstawiciele mniejszości Ujgurskiej. Prześladowania tej grupy etnicznej trwają od lat, od lat mniej lub więcej się o tym mówi i pisze, więc teoretycznie nie można tego położyć. Jak widać na załączonym obrazku: nigdy nie mów nigdy.

Książka opisująca losy Gulbahar Haitiwaji – Ujgurki która wraz rodziną wyemigrowała do Francji, następnie została zmanipulowana w wyniku czego wróciła do Chin. Od samego początku czytelnika uderza niezwykła przeciętność i powierzchowność opisywanej historii, monotonia opisów, infantylny styl bycia bohaterki. Jako odbiorca nie odczułem grozy sytuacji w której przez 3 lata żyła Gulbahar. Chwilami miałem wręcz wrażenie iż jest to opis tragedii życiowej rozpieszczonej gówniary z bogatego domu, którą nagle odłączono od tiktoka, snapchata czy innego niezbędnego do życia instagrama.

Nie ukrywam, że oczekiwałem przystępnego przedstawienia genezy oraz w miarę konkretnego obrazu konfliktu Ujgurów z ludnością i państwem Chińskim. Wreszcie chciałem móc poznać i „poczuć” jak żyło się w chińskim gułagu, poznać targające więźniami uczucia, emocje lub obawy. Przyjdzie mi jednak jeszcze na to poczekać, a szkoda bo można było z tej hist...

Wczoraj miała swoją premierę niezwykla ksiażka. Reportaż ten to spisane przeżycia autorki Gulbahar Haitiwaji, która spędziła trzy lata w chińskim więzieniu. A właściwie to nie więzienie, to ośrodek reedukacji przeznaczony dla osób zagrazających swoją postawą państwu środka.
Sama autorka to Ujgurka, urodzona w Sinkiangu, która wyemigrowała do Francji za swoim mężem, oskarżonym o działanie w organizacji separatystycznej i będącym uchodźcą politycznym.
I własciwie tu historia mogłaby się zakończyć, bo Gulbahar była bezpieczna we Francji swojej nowej ojczyźnie. Została jednak wezwana do rodzinnego kraju pod pretekstem uporządkowania dokumentacji związanej z zakładem pracy.
Niestety jej powrót rozpoczął kilkuletnią gehennę w chińskim gułagu. Można pomyśleć, że widoczne mocno narozrabiała. A gdy wreszcie kobieta stanęła przed sądem w oskarżeniu zobaczyła zdjęcie swojej córki, na placu Trocadero machającą niebieską flagą. I dodatkowo wykreślenie bliskich z paszportu wewnętrznego.
W książce tej poznajemy cały skomplikowany mechanizm karania niewygodnych władzy ludzi skazywanych najcześciej prawie za nic. A kara , no coż bardzo wymyślne tortury w postaci oślepiania światlem w czasie przesłuchań, pozbawianie przebywania na zewnątrz i co za tym idzie światła dziennego, notoryczna doktrynacja w specjalnej szkole. To tylko kilka wymyślnych perelek władzy stosowanych na krnąbrnych członkach organizacji terrorystycznych.
A chyba najbardziej dla mnie zaskakujące jest...

Chyba po raz pierwszy brakuje mi słów i nie wiem, o czym, nie wiem jak, nie wiem w jakiej formie napisać opinię o książce. „Ocalała z chińskiego gułagu” to wspomnienia Ujgurki, która spędziła kilka lat w chińskich więzieniach i szkole reedukacyjnej. Ośrodki z „27 śmierci Tobbiego Obeda” wydają się być już dawno minionym, bolesnym wspomnieniem? Niestety nie…

Ta książka należy do tego typu literatury, w której nie zwraca się uwagi na formę przekazu i rzeczy bardziej techniczne (np. prowadzenie akcji, fabuła itd.). To relacja pełna cierpienia, bólu, miesięcy wyczłowieczania, tortur fizycznych i przede wszystkim psychicznych. A co chyba najważniejsze, to wszystko dalej się w ChRL dzieje i świat na ten temat milczy.

„Ocalała z chińskiego gułagu” zdecydowanie zasługuje na ogromny rozgłos. Autorka przez swoje świadectwo przekazuje, że obozy koncentracyjne czy szkoły reedukacyjne nie poszły jeszcze w niepamięć. Domniemana historia jest cały czas bolesną teraźniejszością. To reportaż ważny szczególnie przez wzgląd na ostatnie Zimowe Igrzyska Olimpijskie, które odbywały się w cieniu prześladowań Ujgurów.

Od końcówki lutego wielu z nas próbuje na nowo poskładać sobie zastaną rzeczywistość, nie wiem jak Wam ale mi nie bardzo się to udaje. Szczególnie po doświadczeniach ostatnich dni - brak mi słów, moje serce matki, kobiety, człowieka po prostu pęka.

Świat jednak od dawna jest nie w porządku a polityka milczenia i przymykania oczu ma się dobrze nie od dziś.

Te refleksje towarzyszyły mi również podczas lektury "Ocalała z chińskiego gułagu" przeplatając się z obrazkami z niedawnej olimpiady, poprzedzonej licznymi manifestacjami osób próbujących pokazać reszcie ludzkości przynajmniej część prawdziwego oblicza Chińskiej Republiki.

Świadectwo Gulbahar Haitiwaji to przerażający dokument mówiący nam o tym jak współczesne władze traktują w Chinach mniejszość etniczno-religijną.

Bohaterka książki jest pierwszą Ujgurką, którą "zwolniono" z chińskiego gułagu i która - będąc już na emigracji we Francji - odważyła się o tym opowiedzieć. Gulbahar przez trzy lata była poddawana przesłuchaniom, torturom, przemocy, praniu mózgu, cierpiała głód. Jej odważne wspomnienia to swoisty portret okrucieństw, jakich kobieta doświadczyła na przełomie trzech lat (2017- 2019).

Ujgurowie są tureckojęzyczną muzułmańską grupą etniczną zamieszkującą Chiny. Na przestrzeni kilku lat ponad milion Ujgurów zostało zamkniętych w tzw. „obozach reedukacyjnych”. Ich wielkość i rozmach owej akcji widoczn...

Książka jest świetna chociaż okrucieństwo, które ukazuje jest przerażające. Odnajdziemy tu relacje kobiety, która po wielu latach spędzonych we Francji została wezwana do miejsca, które opuszczała z radością, czyli do Sinciangu, gdzie władze zadecydowały o rozliczeniu jej ze wszystkiego co robiła wbrew Chińskim dowódcom. Tam spędziła kilka lat w obozie reedukacyjnym, gdzie przeżywała i doświadczała największych okrucieństw, których wielu nie przeżyło. Cała historia to niezwykle cenna lekcja, szczególnie dla świata zachodu o tym jak mało wiemy o polityce i codzienności Chin. Lektura ta jest bardzo inspirująca, pokazuje bohaterską postawę jaką wykazała się Gulbahar, która z pomocą rodziny wygrała z podłością i brutalnością systemu. Codzienność w więzieniu była wypełniona drastycznymi zdarzeniami, ale wszystko to zostało opisane w odpowiednim stopniu szczegółowości, w taki sposób, że nawet wrażliwe osoby mogą w pełni czerpać z lektury. Czytało mi się to bardzo szybko, doceniam ogromnie, że nie jest to forma wywiadu czy opowieści z drugiej ręki, a wypowiada się tu główna bohaterka, która doświadczyła tylu okrucieństw. Jest to wyjątkowy reportaż, który dostarczy wielu trudnych emocji, ale zmierzenie się z nimi jest cennym doświadczeniem i gorąco do tego zachęcam.

Gulbahar to ujgurka, która ze względu na swoje pochodzenie etniczne trafiła do obozu “reedukacyjnego” na trzy lata. Przez trzy lata przesłuchiwana, katowana, głodzona. Przez trzy lata żyła, a właściwie wegetowała w miejscu, które w ogóle nie powinno istnieć.

Gulbahar wraz z mężem i dwiema córkami mieszkała w chińskiej prowincji Sinciang - rejonie znajdującym się na Nowym Jedwabnym Szlaku, bardzo ważnym dla Chin - krainie złotem i ropą płynącą. Zaraz po studiach Gulbahar i jej mąż, Kerim dostali propozycję pracy w firmie naftowej znajdującej się w Karamayu, mieście zbudowanym w tempie ekspresowym, głównie z myślą o rodzinach robotników. Zadowoleni z zarobków i warunków pracy, przez wiele lat żyli szczęśliwie, mając stabilną sytuację materialną. Jednak w pewnym momencie zbyt dużo zbiegów okoliczności świadczących o nierównym traktowaniu Ujgurów wzbudziło niepokój Kermia. Mężczyzna rzucił pracę i postanowił znaleźć azyl w Europie. I tak trafił do Francji. Kiedy w końcu uzyskał status uchodźcy, dołączyła do niego Gulbahar z córkami. Był rok 2006. Po dziesięciu latach kobieta odebrała telefon od mężczyzny dzwoniącego z Chin pod pretekstem ściągnięcia jej do kraju w celu podpisania dokumentów potrzebnych do przejścia na emeryturę. Początkowo wzbudziło to niepokój w kobiecie, ale ostatecznie zdecydowała się na pokonanie tysięcy kilometrów. W tak perfidny sposób władze Chin dopięły swego. Schwytały w swoje sidła kolejną ujgurską ofiarę. Kobieta spędziła...