Opinia na temat książki Ogród letni

Zamknęłam w końcu ostatnią kartkę trylogii '' Jeździec miedziany '' Paulliny Simons . Jestem bardzo bardzo rozczarowana . Dawno , a być może nigdy jeszcze w moim wcale długim czytelniczym życiu nie zdarzyło mi się abym tak bardzo wolała aby ta trzecia część w ogóle nie powstała . Niestety ale '' zepsuła '' mi cały odbiór tej pięknej (najpiękniejszej w części pierwszej) opowieści . Tym bardziej że część druga zakończyła się w sposób sugerujący całkowity koniec powieści i w mojej ocenie tak powinno było pozostać . Przeczytałam grubą część trzecią aby zobaczyć jak to wszystko sie zakończy . Tutaj też żadnego zaskoczenia nie doznałam . Zakończenie przewidywalne i nacechowane patosem . W środku , też niestety wcale nie lepiej . Owszem na szczęście było kilka ciekawych fragmentów i dobrze , bo nie wiem czy bym doczytała do końca . Już i tak nawarstwione momenty seksualne w pierwszej połowie książki w dużej części omijałam , bo było ich zbyt wiele , zbyt powtarzalne i szczerze dość już miałam Tatiany i Aleksandra którzy zawsze wtedy mówili '' chrapliwie , chropawym , tudzież schrypniętym głosem '' Już w pierwszej i drugiej części dawało się zauważyć zafiksowanie autorki na seksie . Jej bohaterowie zawsze kończą na seksualnych wygibasach , czy to wracają po przyjęciu do domu , czy rozwiązują jakiś problem , zawsze wszystko kończy się w łóżku . A opis kobiet w obozie które ustawiają się na klęczkach tyłem do drutów kolczastych ogradzających ich od mężczyzn i wypinających tyłki , jak kotki w rui i ci mężczyźni wycieńczeni głodem i ciężką przekraczającą ludzką wytrzymałość pracą , biegną na te druty ryzykując życie i rzucają się na te kobiety . Ja przepraszam pani autorko , ale chyba z lekka pani przesadziła . Normalnie jakbym znalazła się na oddziale psychiatrycznym , gdzie przebywają sami maniacy seksualni . Nie podoba mi się też jak autorka '' poprowadziła '' dalej postać Tatiany . Bo Tatianę chyba na końcu książki należało beatyfikować , Tatiana była po prostu święta ! Ta która zawsze stawiała na swoim używając manipulacji i seksu do osiągnięcia swoich celów , ta Tatiasza dla której praca była ważniejsza od domu , męża , a przede wszystkim pierworodnego syna . Znielubiłam Tatianę okropnie . I jak to ją wszyscy uwielbiali , staruszek alkoholik siedzący na poczekalni i czekający by wyszła choć na minutkę i potrzymała go za rękę . Nie kupuję tego , mam wrażenie że autorka już nie miała czego wymyślić , by zapełnić te ponad osiemset stron trzeciego tomu . Wyjazd Arta do Wietnamu i brawurowa akcja uwolnienia go z rąk ludzi z Komunistycznej Partii Wietnamu , to po prostu kalka z '' Rambo '' :) A sprzeczka rodzinna na temat jak to Ronald Reagan chciał rozbrojenia i jak to Rosjanie nie chcieli ustąpić ani na milimetr , mocno stronnicza i w myśl zasady '' każda pliszka swój ogonek chwali ''. (Ciekawe czy mieszkając wtedy w Związku Radzieckim , też chwalili by Amerykanów i Reagana ) . Nie będę już dalej się rozpisywać , chyba wystarczy przykładów na to co mi się nie podobało . A to co najbardziej mi się podobało to retrospekcje w lata dziecinne Tatiany , a zwłaszcza historia zgubienia się w lesie i choroby Saiki , przez moment poczułam się jakbym czytała horror , ale to akurat zapisuję na plus , bo to był bardzo ciekawy fragment tej opasłej książki . Cała postać Saiki była bardzo ciekawa , aż szkoda że na tak krótko zaistniała . Mimo mojej oceny i tego wszystkiego co napisałam wyżej polecam tę pozycję , bo jak tu inaczej przeczytać dwie pierwsze części , a trzeciej już nie , skoro powstała .