Opinia na temat książki Ojciec Chrzestny

Miałam to szczęście, że najpierw była książka, potem film, tak się złożyło. „Ojca chrzestnego” przeczytałam trzykrotnie. Pierwszy raz może ze 20 lat temu i zachwyciłam się. Później był film ze słynnym łbem konia w łóżku i „propozycjami nie do odrzucenia" (to z „Ojca chrzestnego” pochodzi to powiedzenie) i znowu się zachwyciłam. A potem w telewizji emitowano wszystkie 3 części, w ślad za tym przeczytałam je wszystkie, z wielką przyjemnością. A teraz, we wrześniu 2020, kolejny raz odpowiadając na Wyzwanie Czytelnicze LC, by przeczytać książkę kierując się wyborem tłumacza. Ponieważ ostatnio czytałam „Wielką samotność” w świetnym tłumaczeniu Anny Zielińskiej, sięgnęłam po „”Ojca chrzestnego” w jej tłumaczeniu. Tym razem to było inne czytanie. Ponieważ znałam treść, mogłam skoncentrować się na sposobie tłumaczenia i języku. Nowe, pouczające dla mnie doświadczenie, do tej pory na tłumaczy nie zwracałam uwagi. Po trzykrotnej lekturze wprawdzie jeszcze ekspertem od powieści Mario Puzo nie jestem, ale moje postrzeganie książki od kilkudziesięciu lat się nie zmieniło. Klasyka klasyk, doskonała, aż dziw bierze, że nie ma jej na liście „100 książek…”.

Nie pokuszę się o pisanie jakichkolwiek opinii, bo tu nie ma co kombinować, trzeba przeczytać, jeśli jest jeszcze ktoś, kto nie czytał. Powieść o gangsterach ze specyficznym kodeksem etycznym, dla których rodzina i honor to podstawa.

Nie widziałam na żywo Machu Picchu, ani opery w Sydney, ale dzięki albumom i telewizji wiem, jak wyglądają. Nie widziałam też nigdy na żywo mafii w akcji (i niech tak zostanie), ale dzięki Mario Puzo już wiem, jak to z nimi jest. Wiele lat temu autor wytworzył w mojej wyobraźni obraz amerykańskiej mafii, przy której polscy gangsterzy jawią się jako ubodzy krewni.

Niestety, „Ojcu Chrzestnemu” wszystkie przeczytane przeze mnie książki sensacyjne nie dotrzymują pola. To powieść sensacyjna (kryminał? thriller? gangsterska?) ponadczasowa, z klasą.