Oko czapli

Książka na jeden wieczór. Z pozoru banalna, inna wersja Romea i Julii, ale ukazuje jak daleko człowiek jest przyzwyczajony do stereotypów, nawyków, przyzwyczajeń. Ludzie przeniesieni na inną planetę, przez pokolenia nie potrafią się oderwać od swoich korzeni na Ziemi. Są w pewien sposób zawieszeni w czasie i przestrzeni. Niektóre symbole już dla nich są puste, ale przy nich trwają. Dla młodych ludzi świat wokół jest jedynym światem, jaki znają. Pojawia się rysa między pokoleniami. Jest w niej ciekawy dylemat, na ile wolność jednostki musi się poddawać społeczności. Jedną ze społeczności jest Lud Pokoju, który wyzbył się wszelkiej przemocy i wszelkie konflikty rozwiązuje pokojowo. Co kiedy po drugiej stronie stają kochający konflikty i walkę? Czy człowiek pokoju broniący się, odpowiadający przemocą na przemoc, przestaje być człowiekiem miłującym pokój? Czy jedynym wyjściem jest poddanie się? Mahatma Gandhi, człowiek pokoju, w 1939 roku po napaści Niemiec na Polskę, twierdził, że Polska ma prawo walczyć w swojej obronie. Jakie są granice obrony? Jakie są granice wolności i zniewolenia jednostki? Do jakiego stopnia społeczeństwo może narzucać swoją wolę jednostkom? Istnieją na tej planecie dwie społeczności i dzięki temu łatwiej jest pokazać linie napięć i konfliktów. Ciekawa książka.