Okrutne pragnienie

"Okrutne pragnienie" Araminty Hall, to kolejna książka, zakupiona przeze mnie pod wpływem impulsu, która trochę przeleżała na półce. Kusił mnie jej opis na tylnej okładce, ale przez kilka razy odkładałam ją ponownie na regał. Aż do teraz.

Będąc świeżo po lekturze, nie żałuję, że tyle zwlekałam, bo nie czuję się nią zachwycona. Fabuła zapowiadała się na prawdę intrygująco i ekscytująco. Miłość, pożądanie, wspólna przyszłość Verity i Mike'a, bratnie dusze. Brzmi pięknie! Niestety, w pewnym to cudowne uczucie, zamienia się w niebezpieczną obsesję, gotową zniszczyć wszystko i wszystkich. Pytanie tylko, czy ta obsesja jest jednostronna, czy też Verity nie jest szczera z innymi? Czy ona czasami nie pogrywa sobie z czytelnikiem, czy nie manipuluje, by osiągnąć swój cel?
Choć przeczytałam już całość, to nadal mam o niej mieszane odczucia, jest dla mnie zagadką, której raczej nie chcę rozwiązać, bo tak jest bardziej interesująco. Ta kobieta przypomina mi Femme Fatale- z nią jest cudownie, dynamicznie, niebezpiecznie i destrukcyjnie. Ona uzależnia. Co zaś się tyczy Mike'a to dziwię się, iż nikt nie przyjrzał na oczy, że ten mężczyzna ma spore problemy psychiczne. Oczywiście, początkowo mógł oszukiwać najbliższych, ale na dłuższą metę to w rzeczywistości byłoby niewykonalne. Te jego urojenia, kłamstwa, nerwowość, agresja.
Wszystko to wygląda ciekawie i emocjonująco, jednak autorka zbyt mocno skupiła się na postaci Mike'a, jego wewnętrznych przemyśleń, codzienności,...

Największy problem mam z reguły z recenzowaniem książek, które mnie zachwyciły, zazwyczaj brakuje mi wtedy słów, by choć w najmniejszym stopniu oddać to, jakie wrażenie na mnie wywarła. Tym razem jednak trafiłam na powieść tak słabą, że trudno mi będzie składnie wyrazić moje zdanie o niej.
Tytuł "Okrutne pragnienie" można interpretować różnie, jednak opis raczej pozbawia złudzeń, ale wciąż miał to być thriller psychologiczny, więc postanowiłam spróbować, bo nie miałam akurat weny do słuchania czegoś ambitniejszego. Lektor zdecydowanie nie pomagał w braniu tej historii na poważnie, zetknęłam się z nim po raz pierwszy, dlatego nie mam pewności, czy zawsze czyta w tak pogardliwy sposób, czy jednak wyrażał tak swój stosunek do treści, a jeśli to drugie, to doskonale go rozumiem.
Najciekawszą częścią tej książki okazały się dla mnie posłowie i podziękowania, zamieszczone na jej końcu. Okazało się bowiem, że autorka chciała uwypuklić niesprawiedliwe traktowanie kobiet przez system. Niestety zupełnie tego nie zauważyłam, zwłaszcza że fabuła koncentrowała się na mężczyźnie, a procesowi zostało poświęconych kilkanaście stron. Może gdyby narratorką była Verity i to w jej umysł dane byłoby nam wniknąć, odbiór całej historii miałby szansę być taki, jaki założyła sobie Araminta Hall.
Już od pierwszych stron byłam przekonana, że Mike nie jest zdrowy psychicznie i każde kolejne zdanie tylko potwierdzało moją tezę. W jego zachowaniu trudno dopatrzeć się racjonalności, ogarni...

Pozycja ta nie zachwyciła mnie w swojej postaci. Jednak jak już ją zaczęłam czytać to skończyłam, bo już za wiele mam książek, które zalegają mi koło łóżka i czekają na dokończenie.