Ostatni czytelnik

„Zawsze jest więcej książek niż życia” Zanim wzięłam do ręki książkę Davida Toscany, zrobiłam szybki wywiad środowiskowy na temat jego twórczości. Zasięgnęłam także informacji we wszechwiedzącym internecie. Okazało się, że nikt ze znanych mi osobiście moli książkowych nie miał jeszcze do czynienia z tym pisarzem. Wydało mi się to trochę dziwne, gdyż wyszukiwarka sypnęła mrowiem linków odnoszących się do rzeczonego autora i jego twórczości. Gdy przyjrzałam się bliżej dostępnym informacjom okazało się, że większość z nich jest głównie w języku angielskim, co może świadczyć o niezbyt dużej popularności Toscany na polskiej ziemi. Kiedy wreszcie chwyciłam w dłoń książkę, informacja z okładki „Oryginalna książka o książkach autorstwa nowej gwiazdy literatury latynoamerykańskiej” wzbudziła we mnie dosyć mieszane uczucia, bo… Po pierwsze jak stwierdził w swej książce Toscana „zawsze jest więcej książek niż życia” – więc nie ma co szafować „oryginalnością” w odniesieniu do książki o której niezbyt wielu słyszało; a po drugie nazywanie kogokolwiek ot tak od razu gwiazdą - bardzo źle mi się kojarzy, a powodów – również tych zupełnie oczywistych jest nazbyt wiele, żeby je tu i teraz przytaczać. Ale nie uprzedzając faktów zagłębiłam się w lekturę. „Ostatni czytelnik” to szósta z kolei lub jak kto woli – jedna z ośmiu dotychczas wydanych pozycji Davida Toscany. Traktuje o niewielkiej meksykańskiej wiosce Icamole trawionej suszą. Braku wody doświadczają w niej wszyscy poza Remigiem - który ...

dno, dno, dno. Wlasnie ta ksiazka powinna trafic do piekla Lucia

Jedna wielka porażka !