Ostatni gasi światło

”Nie wchodź łagodnie w tę pogodną noc.
Niech płonie starość tuż przed kresem dni.
Walcz, walcz gdy światło traci swoją moc.”
Dylan Thomas

Kiedy zostaje zamordowany Kuldesh Sharma, stary antykwariusz i znajomy głównych bohaterów, budzi to uzasadnione oburzenie. W końcu Kuldesh miał tyle lat, że zasłużył na spokojny koniec w swoim łóżku. Nie ma takiej możliwości, żeby Elizabeth i jej przyjaciele zostawili tę sprawę policji, zwłaszcza, że Donna i Chris zostają odsunięci od śledztwa.

Kolejny tom serii o czwartkowym klubie zbrodni to nadal literatura urocza, dowcipna i błyskotliwa. Jest to też jednak opowieść o pożegnaniach z sąsiadami, z kochankami, z przyjaciółmi, ale też z własnym, sprawnym na ogół do tej pory, ciałem i umysłem. W jaki sposób to zrobić? Czy czepiać się na siłę każdego dobrego dnia, mając świadomość, że będzie ich coraz mniej? Czy odejść na własnych warunkach, pokazując starości środkowy palec? Nie dostaniecie tu gotowej odpowiedzi, bo każdy z bohaterów, jak zwykle, ma o tym swoje zdanie. Piękna, mądra, bardzo dowcipna opowieść. Już się bałam, że to koniec, ale mam wrażenie, że czwartkowy klub zbrodni w „pogodną noc” jeszcze się nie wybiera.

Uwielbiam tę serię i poczucie humoru Autora. Niestety, jak wyczytałam, następny tom planuje gdzieś na 2025 rok... smuteczek.

“Ostatni gasi światło” to czwarty tom serii lekkich kryminałów, ostatnimi czasy tak ładnie zwanych cozy bądź cosy crime. Jej nazwa to Czwartkowy Klub Zbrodni autorstwa Richarda Osmana i oczywiście każdy jej tom można czytać oddzielnie, jednak osobiście zachęcam do lektury całości, bo jest ona wyjątkowa - z jednej strony bogata w przyjemny, delikatnie brytyjski humor, z drugiej jest głęboka tematycznie, pozwala na codzienność, na życie spojrzeć nieco inaczej - bo z perspektywy osób, które już większą jego część przeżyły, które teraz codziennie mierzą się z tym, że jutra może po prostu już dla nich nie być. I właśnie pod tym względem tom czwarty jest szczególnie emocjonalny, przyglądamy się bardzo trudnym, bardzo osobistym przeżyciom bohaterów. To jednak tylko jeden wycinek tej historii, poza tym dostajemy też masę zabawy, komicznych sytuacji i solidną intrygę kryminalną z ciekawymi, lekko gangsterskimi wątkami. I to mnie właśnie u tego autora zachwyca - z jaką łatwością łączy zabawne z poważnym, wesołe ze smutnym, przejmujące z tym napakowanym adrenaliną. Bo mimo że utrzymana w lekko humorystycznym stylu, to nie jest to powieść głupiutka - dostarcza nie tylko solidnej dawki rozrywki, ale i dużo tematów do przemyślenia i kto wie, może wdrożenia we własne podejście do codzienności? Ten tom równocześnie jest też pewnym końcowym etapem w życiu postaci, coś u nich bezpowrotnie się zamyka. Na szczęście nie jest to koniec całej serii, ale mała przerwa, autor w posłowiu obiecał, ...

Naszła mnie taka refleksja, że choć czytam głównie kryminały, gdzie z założenia zawsze ktoś umiera, to tak naprawdę autorzy rzadko piszą o śmierci. Są tacy, którzy szczegółowo opisują morderstwa i tacy, którzy skupiają się wyłącznie na samym procesie odkrycia tożsamości sprawcy. Sama śmierć i żałoba są jednak spychane na margines.

"Ostatni gasi światło" to czwarta część cyklu Czwartkowy Klub Zbrodni. Od jej premiery minęło wiele miesięcy, a ja dopiero teraz poczułam się gotowa, by się z nią zapoznać. Wcześniejszy tom nieco mnie rozczarował, brakowało mi w nim tego, za co polubiłam tę serię, ale zdradzę Wam już, że ten wynagrodził mi tamto niezadowolenie z nawiązką.

Po pierwsze sprawa kryminalna, którą tym razem zajęli się nasi dzielni staruszkowie, nie była związana ani z wywiadem, ani nie okazała się być szczególnie sensacyjna. Co więcej, ujął mnie sposób, w jaki połączyła się z prywatnym życiem bohaterów, choć o tym zbyt wiele napisać nie mogę, gdyż to istotny i nieprzewidywalny element fabuły.

Dawno nie czytałam książki, której lektura trafiłaby na tyle w moje czułe struny, by w oczach zakręciły mi się łzy. Może to wiek głównych bohaterów i ich poglądy, które przetrwały próbę czasu, sprawiły, że zaczęłam snuć refleksje nad kwestiami, na jakie zwyczajnie z reguły nie pozwala pędzący świat i szara codzienność. Przede wszystkim to opowieść o sile przyjaźni i o tym, że bliskich nam ludzi możemy odnaleźć w każdym wieku.

Myślę, że tra...

Tym razem był nie tylko uśmiech, ale były też łzy, to chyba najbardziej wzruszająca część z cyklu Czwartkowego klubu zbrodni. Muszę przyznać, że pokochałam wszystkie trzy poprzednie części, ta jest jednak odrobinę inna, mniej w niej humoru a więcej nostalgii, prawdziwej miłości, zauważenia tego co ważne. Oczywiście bohaterowie nadal są mistrzami w tropieniu zbrodni, jednak główne skrzypce gra zdecydowanie co innego niż komedia. Osobiście uważa, że jest piękna, choć trochę słabsza od poprzednich. Płakałam przy niej, więc poruszyła różne struny w mojej duszy.

Tym razem nasi niezłomni emeryci postanawiają wytropić zabójcę ich przyjaciela. Przy okazji zabójstwa ginie pudełko z narkotykami, którego zaczyna szukać wiele osób. Tym razem poznamy ciekawe i charakterystyczne (jak zawsze u tego autora) postaci handlarzy narkotyków, fałszerzy dział sztuki nawet internetowych oszustów. Oczywiście ostateczne rozwiązanie zagadki należy jak zwykle wcale nie do policji ale do naszego ulubionego klubu. Oj gdybym była na emeryturze z wielką chęcią chciałabym do niego dołączyć.
Książka ta pokazuje do czego może posunąć się człowiek z rządzy pieniądza, ale też z miłości. Jak zwykle ciepła i miła, choć już nie tak szalona jak poprzednie, za to z większą ilością trupów. Oprócz zagadki kryminalnej mamy tu temat demencji i przemijania – dość smutny, ale opisany w piękny sposób.